Ik moet toch eens iets aan mijn imago gaan doen.
Een tijdje terug trouwde ik een stel dat hun huwelijk als verrassing in had gepland op een feestavond. Een stel dat op elk feestje altijd als laatste naar huis ging. Een stel met een eigen kroeg aan huis.
De ceremonie moest los zijn. Er móest worden gelachen.
Lang verhaal kort: het was top. Eentje die in mijn top3 staat van mooiste bruiloften ooit. Net als die andere veertig die ik daarna mocht voltrekken 😉
Maar waar het om gaat.
Een paar dagen na de ceremonie: de postbode. Met een pakketje: 24 flessen speciaalbier. Van het bruidspaar. Als bedankje!
Zó tof!
En dan niet per se het bier natuurlijk, als wel de waardering!
Het einde van het jaar is de tijd van het terugblikken. Dat bracht me tot een schokkende conclusie.
Als ik zo eens terugkijk op de ceremonies die ik de laatste maanden heb mogen doen, was dat altijd wel een ceremonie met een uitnodiging daar aan vast: ‘Jeroen, jij doet daarna toch nog wel even mee een borrel!’
Kennelijk heeft het bruidspaar, in de korte tijd dat we elkaar hebben leren kennen, het beeld van mij dat ik dat wel gezellig vind, een borrel op de goede afloop.
Intussen zit ik me al tijden af te vragen: hoe komt dat?
Want vaak kent een bruidspaar me maar mondjesmaat, van de zijlijn. Op onze ‘date’ hebben we het vooral over jullie. Ik wil alles over jullie weten. En als jullie vragen hebben over mij, vertel ik jullie natuurlijk alles. Maar mijn verhaal doet er eigenlijk niet toe.
Foute foto’s of filmpjes bestaan er volgens mij niet van mij. Tenminste … niet online!
En op UnTappd gebruik ik een nick name.
Alles om te voorkomen dat ik als de borrelende babs door het leven ga. Of als de teute trouwambtenaar.
En dan tóch: de laatste ceremonie vorig jaar.
Als ik naar huis ga – en nee, dat is niet als laatste; want als ik word uitgenodigd, blijf ik altijd maar heel even! – houdt de ceremoniemeester me staande.
‘Alsjeblieft, Jeroen. Voor thuis. Geniet er maar van.’
Met een knipoog.
In mijn hand: een flesje bier, in de ‘huisstijl’ van het bruidspaar opgemaakt.
De week erop.
Een pakketje dat thuis wordt bezorgd: een doosje met daarin 6 blikken speciaalbier!
Jongens, écht. Ik drink graag een mooi glas bier, spuug niet in een glas rode wijn dat me voor wordt gezet en heb inderdaad altijd wel een fles jonge jenever in de kelder staan.
Maar ik schrijf of leef niet op drank!
Echt niet!
Nee, ECHT niet!
En daarom worstel ik nu dus met die vraag: hoe kom ik van dat imago af dat ik kennelijk als trouwambtenaar heb opgebouwd?
Het is dry January. Misschien toch eens aan meedoen.
Of in ieder geval eens overwegen om er aan mee te doen. Dat is ook al een hele stap, toch 😉
