"Jeroen is echt de meest fantastische trouwambtenaar ever!!!
Wauw zeg… zo gaaf!!!!! Tranen gelachen door Jeroen!! Aanrader voor iedereen!!!"
De maanden mei en juni zouden druk worden voor mij als trouwambtenaar. Ik had tien bruiloften staan. Maar een voor een werden de ceremonies verplaatst. Sommige naar later dit jaar, andere naar volgend jaar.
Allemaal?
“‘Wat we verwachten? Dat we wel een paar keer in een deuk zullen liggen!’” verder lezen
Het trouwseizoen zit er na gisteren op. Wat was het weer gaaf. Ik zit nog helemaal vol adrenaline. Ook van gisteren nog. Wat een feest was dat! En wat een verrassing!
Stel het je even voor:
Een bruine kroeg met zo’n honderd gasten, van wie niemand weet dat er zo dadelijk een bruiloft plaats gaat vinden. De bruid was jarig. Dat was de aanleiding voor het feestje. Meer niet, toch?
“Aan alle bruidsparen die ik heb mogen trouwen: bedankt!” verder lezen
Of ik de komende week nog een bruiloft heb staan, vraagt het mailtje, dat is opgesteld door een redacteur van BNN/VARA? En of Filemon Wesselink dan langs mag komen om opnames te maken voor een nieuw programma over de liefde?
Hé, dat is bijzonder. Google laat me dus als babs ook in Hilversum al zien. Cool.
Of … zou ik gewoon al langer op een shortlist staan van televisiemakend Nederland?
“Hoe ik als babs een bekende Nederlander kon worden, maar weigerde” verder lezen
Die vraag stelt het aanstaande bruidspaar me tijdens ons kennismakingsgesprek: wat maakt mij nu zo bijzonder als babs? Waarom moeten ze voor mij kiezen; juist voor mij? Ik vraag er immers een aardig tarief voor (wat overigens wel meevalt, hoor. Zie mijn verhaal over de kosten van een trouwambtenaar). Dan willen ze wel weten wat ze daarvoor terug krijgen.
Ik laat een kleine stilte vallen.
“Jeroen, wat maakt jou zo bijzonder als babs?” verder lezen
Het stel kwam uit Brabant, trouwde op Texel, maar wilde – uiteraard, uiteraard – een Brabantse trouwambtenaar. Gewoon om de ceremonie zo veel mogelijk eigen te maken. En dat niemand er moeilijk over doet als ik zeg ‘mooier als’ of ‘jullie pap en mam’.
Maar ja, van Erp naar Texel en terug … dat doe je niet tussen de soep en de piepers.
Wilde ik hen dus wel trouwen, vroeg ik me af? Even naar het Ibiza van het noorden en terug om een ceremonie te leiden? Hoe leuk ik dat ook vind en hoe leuk het stel ook was, ik twijfelde.
Totdat mijn vrouw zei: ‘Gewoon doen. Dan maken we er een weekend van met zijn vieren!’
“Als trouwambtenaar met de boot naar de bruiloft” verder lezen
Wat een leuk stel.
De trouwlocatie was bekend, de gastenlijst opgesteld, ze hadden een optie op een band, het menu voor de gasten was zelfs al grotendeels klaar … Een van de weinige dingen die nog geregeld moest worden, was het vinden van een leuke trouwambtenaar.
En toen zagen ze Jamai Loman op tv en viel het kwartje.
“‘We wilden eigenlijk Jamai als trouwambtenaar’” verder lezen
Dat was wat het aanstaande bruidspaar me schreef: ‘Wij willen een mannelijke trouwambtenaar’. Dat was de reden dat ze bij mij uit waren gekomen. En dat was de reden dat ze kennis met me wilden maken …
Ik was vereerd natuurlijk.
Maar ik was meer dan dat: ik was ook lichtelijk verbijsterd.
“‘Wij willen een mannelijke trouwambtenaar’” verder lezen
De eerste bruiloft voor mij dit jaar als trouwambtenaar, al weer meer dan een maand geleden inmiddels, was een geheime bruiloft.
Dat wil zeggen: er was een groot feest, omdat hij veertig werd. Onder dat motto waren zo’n tweehonderd gasten uitgenodigd, in een feesttent aan huis.
“Niemand weet, niemand weet … dat ik straks anders heet!” verder lezen
Deze week mocht ik een stel interviewen dat vorig jaar 60 was getrouwd: Cor en Anneke. Onderwerp: de liefde.
Wat een ongelofelijk leuk stel.
Hij 85, zij 86.
Allebei in een fauteuil. Naast elkaar. Hij zwijgzaam, maar een fijne glimlach continu op de mond; zij onafgebroken pratend.
“Hoe blijf je verliefd? Dé tip van een stel dat al meer dan 60 jaar bij elkaar is!” verder lezen
De Erpse Krant van 14 februari stond in het teken van liefde. Ook mijn wekelijkse column in die krant ging daarom over de liefde:
Het is zondag. De avond valt. De situatie hier is als volgt: de kinderen hangen in de bank. De een staart naar de tv, de ander naar haar tablet. Susanne leest een boek. En ik stier onrustig rond, op zoek naar een insteek voor dit verhaal, dat over liefde moet gaan; het thema van deze krant.
Wat is liefde, vraag ik de kinderen.
Maar er komt geen reactie. Alle aandacht gaat naar het scherm.
“Wat is liefde, vraag ik de kinderen” verder lezen