Schandalig.
In mijn vorige bericht schreef ik dat ik zo veel leuke verhalen te vertellen had. En sindsdien is het stil. Kom, Jeroen. Schrijven! Geen excuses.
Want weet je wat zo bijzonder is: ik ben nu bijna vijf jaar zelfstandig trouwambtenaar. En elke ceremonie die ik heb mogen leiden, heeft wel iets eigens. Iets waardoor ik me die ceremonie zo weer voor de geest kan halen.
Maar daarom ook wil ik schrijven. Om die verhalen te delen, maar ook om ze later, als ik een verrimpeld trouwambtenaartje ben en mijn geheugen misschien niet meer zo goed is als nu, zelf nog eens vanuit mijn sta-op-stoel terug te lezen.
Deze keer een verhaal over de twee vaders
Ik herinner me nog mijn eerste ceremonie: de vader, die ook mijn vader is, die zijn dochter, die mijn zus is, weggaf. Snap je hem nog 😉 Met tranen in de ogen en een brok in de keel. En niet alleen hij.
Ik schreef er toen dit verhaal voer.
Ik ben dat moment zo ontzettend mooi blijven vinden.
Misschien omdat ik zelf twee dochters heb. En dat ik het me voor kan stellen dat je je eigen dochter weg gaat geven aan je schoonzoon. Jouw meisje. Het meisje dat je groot hebt gebracht. Dat je hebt zien lachen, huilen, liefhebben, twijfelen, leren, genieten en knokken.
Het moment dat je haar weggeeft, laat je haar weer een stukje verder los!
En dus ontroert het me als ik Suzannes vader naar mij toe zie lopen, tussen de klappende daggasten door, met zijn prachtige, stralende dochter aan zijn hand. Dat ze stoppen bij Koen. En dat de vader nog heel even een kort woordje tot haar richt, recht vanuit zijn hart. Ongetwijfeld met de intentie vooraf om niet vol te schieten. Het lukt hem niet. Hij haalt een keer diep adem door de neus, om zijn snik weg te drukken, knikt naar zijn schoonzoon, de brok in zijn keel, draait zich om, gaat zitten en pakt de hand van zijn vrouw.
Prachtig moment, wat ook mij raakt!
De vader van Koen ziet het aan. ‘Ons pap is een zeverzak’, had Koen me verteld. Daar was geen woord van gelogen. Keimooi zoals hij, met guitige ogen, al snel een keer inbreekt in de ceremonie met een gevatte opmerking.
Maar Koen en Suzanne zijn niet alleen een supertof stel die een ceremonie wilden hebben waarin volop zou worden gelachen. Koen en Suzanne hebben ook een verhaal. Over tegenslagen. Over het maken van keuzes. En over doen wat je graag wilt doen. Twee mensen die dicht bij zichzelf proberen te staan.
Ook dat stipte ik aan.
Het was een ceremonie waar voor mijn gevoel alles in zat, in een hele gave setting en met een glansrol ook voor hulpceremoniemeester en naamgenoot Jeroen, die een prachtige versie van Roller Coaster bracht en mij assisteerde bij het trouwen! (Nog nooit iemand zo hard met een hamer zien slaan 😉
Als de ceremonie voorbij is, komt de vader van Koen naar me toe gelopen. Zichtbaar ontroerd. ‘Bedankt’, zegt hij, als hij me de handen schudt en me aankijkt. Meer niet.
Staan we daar. Twee volwassen mannen. Even slikken. En doorrrr. De lach weer op het gezicht.
Toen ik naar huis reed, wist ik één ding zeker
Als mijn dochters ooit gaan trouwen en ik mag dat nog meemaken, dan ga ik ze weggeven. Of ze nu willen of niet! En de kans is groot dat ik op dat moment een traantje weg moet drukken; of nee, die laat ik gewoon lopen! Van puur geluk. Van trots. En uit een onvoorwaardelijke liefde!
Maar ehm … vertel ze dat maar niet.
Op dit moment klinkt ze dat waarschijnlijk nog niet zo stoer in de oren. Straks wíllen ze niet eens meer trouwen 😉
