Al dat werk, denk ik, terwijl ik de telefoon ophang. Al die moeite! Al die energie die ik er in steek om mijn verhaal te vertellen!
Allemaal voor niks!
Wat is er aan de hand, Jeroen?
Het volgende:
Ik had vanmiddag een kennismakingsgesprek met een bruidspaar. Dat zou eigenlijk live zijn, met een kop koffie erbij, maar het stel was in quarantaine. En dus ging het telefonisch, met een kop koffie erbij.
Via via waren ze op mij gewezen, vertelden ze.
Hun schoonzus had hen daarvoor al verteld: dan wil je alles perfect geregeld hebben, de hele dag moet vooral niet traditioneel zijn, moet top zijn, en dan zou je de ceremonie, misschien wel het belangrijkste en in ieder geval meest intieme moment van de dag, overlaten aan een ambtenaar van de gemeente! Dat is toch jammer! Waarom ga je niet voor een eigen ambtenaar?
En zo kwam het, met dank dus aan de schoonzus en de tipgever, dat wij aan de lijn hingen.
Superleuk gesprek.
Maar het ding dus waar ik daarna mee worstel: ik heb deze site zelf in elkaar gefröbeld, ik heb de teksten geschreven, ik probeer hier verhaaltjes te delen, ben er best veel mee bezig. Alles om maar zo veel mogelijk van mezelf te laten zien. Om uit te dragen: kom op, natuurlijk draait het om de liefde op jullie trouwdag, maar er moet ook ruimte zijn voor een lach! Het moet liefdevol zijn. Honderd procent. Maar ook, nee vooral ook: losjes, luchtig, spontaan, persoonlijk, gezellig, verrassend. Toch?
Dat is waar ik voor wil staan.
Dat is wat ik uit wil dragen.
En dat is waar ik graag over vertel bij een kennismakingsgesprek. Omdat ik denk dat dat de essentie is. Een bruidspaar wil op basis van het gesprek weten en voelen of ik als babs bij hen pas. Toch? Of mijn ideeën, hoe ik tegen de ceremonie aankijk, stroken met die van hen. En hoe ik dan zo’n ceremonie aanvlieg? Hoe ik ervoor zorg dat de sfeer er hangt zoals zij die voor ogen hebben?
Dus vraag ik bij iedere kennismaking:
‘Zeg maar, wat willen jullie van mij weten?’
Want pas als ik langskom, meestal een maandje voor de trouwdag, wil ik alles van een bruidspaar weten. Maar bij de kennismaking is het andersom. Dan is het aan het bruidspaar om hun kritische vragen op mij af te vuren. Dan is het aan hen om mijn verhaal, mijn intrinsieke motivatie waarom ik dit werk doe en mijn ervaringen met het trouwen los te peuteren.
Maar ja …
… soms is het dus allemaal niet zo moeilijk!
Nadat de koetjes en kalfjes zijn vertrokken, is het tijd om to the point te komen en stel ik dit stel diezelfde vraag, zodat ze kunnen beslissen of ze graag door mij getrouwd willen worden.
Wat willen jullie van me weten?
Heel even valt het stil.
Dan neemt de aanstaande bruidegom het woord:
‘Nou ehm … waar kom je eigenlijk vandaan, Jeroen?’
