‘Kom, loop maar mee. Dan breng ik je naar je kleedkamer.’
Op 26 maart had ik een ceremonie op Landgoed Rhederoord. Wat een prachtige locatie. Echt. ‘Het best bewaarde geheim van de Veluwe’, noemen ze zichzelf. Ik geloof het direct.
In ieder geval …
… ik word als zelfstandig trouwambtenaar hartelijk ontvangen en begeleid naar mijn kleedkamer. Lees even mee: mijn eigen kleedkamer hè!!!
Heel eerlijk: het enige wat ik hoef te doen, is mijn toga aantrekken over mijn pak. Verder opdoffen hoeft niet meer. Snap ik, hoor ik je denken, daar valt toch niks meer van te maken 😉 Alleen een spiegeltje is wel handig, zodat ik kan checken of mijn stropdas nog recht zit.
Eisen heb ik verder niet.
Zou dat nog ooit komen?
Er zijn honderdduuzend babsen in Nederland. En uitgerekend mij hebben ze gevraagd.
Dus ik zou misschien al wat wensen hebben mogen doorgeven aan de locatie.
Een koelkastje met 1 flesje La Trappe Isid’Or op 12,3 graden en twee flesjes Spa Blauw op 5 graden, een schaaltje blauwe M&M’s in een geel terracotta bakje en een hardnoten kommetje met daarin een salademix die voor 45% uit rucola, 23% uit veldsla en 32% uit ijsbergsla bestaat.
Misschien. Later. Ooit.
Intussen volg ik de man naar mijn kleedkamer.
Mijn gedachten gaan daarbij terug naar een jaar of vijftien geleden. Toen we met ons cabaretgroepje op mochten treden bij de Hofzitting in Veghel.
We deelden de kleedkamer met Andy Marcelissen.
Wij speelden voor een paar bonnen de kop, hij waarschijnlijk voor een mooie vergoeding. En lopen dat ze deden voor de tonprater, die mensen van de Hofzitting. Of Andy nog wat wilde drinken. Of het Andy beviel hier. Of Andy nog andere wensen had.
Een colaatje was genoeg, gaf hij aan.
En weg waren ze. Een colaatje halen. Terwijl ze langs ons af liepen alsof wij er niet zaten. Zonder ons iets te vragen.
‘Zullen we zelf dan maar een biertje gaan halen´, zeiden we. ´Dat zit er net aan van onze gage.’
Maar nu dus … vijftien jaar verder word ik meegevoerd naar mijn eigen kleedkamer. Het doet me wel iets, merk ik. Mijn eigen kleedkamer. Mijn eigen kleedkamer. Ik herhaal het een paar keer. Gewoon om te merken hoe dat voelt. Mijn eigen kleedkamer.
‘Alstublieft,’ zegt de man, terwijl hij de deur voor me openhoudt naar mijn kamer. Als ik naar binnen kijk, zie ik een hok waar de gemiddelde bezem nog niet zou willen worden neergezet. ‘Let niet op de rommel’, verontschuldigt de man zich.
En weg is hij.
Vijftien jaar verder, bedenk ik me, terwijl ik me tussen de stoelen door manoeuvreer. En ik ben nog niks opgeschoten 😉
