Vlug. Snel maar weer eens een blogje schrijven.
Ik zit midden in het trouwseizoen. Elke week afspraken. Hele dagen schrijven. Top.
En tegelijkertijd wringt het ergens.
Want de aanvragen voor volgend jaar komen al weer binnen. En hoewel de eerste bruiloften voor 2023 al weer staan gepland, twijfel ik.
Wat wil ik?
Wil ik volle bak doortrekken als babs?
Ik voel een ja. Want bij elke ceremonie krijg ik die bevestiging: dit is wat ik wil. En niet alleen mijn gevoel zegt me dat. Zaterdag bijvoorbeeld nog, toen ik in de avond een bruiloft mocht openen met een mini-ceremonie (schrijf ik nog wel eens iets over) en dat dan een meisje op me afstapt die me vertelt: ‘Jeroen, dit is echt zó in jouw straatje!!!’
En hoe gaaf zou het zijn ook!
Nóg meer aanwezig mogen zijn op de meest intieme, liefdevolle momenten in iemands leven? Fijne mensen mogen leren kennen. Mensen mogen verrassen, mogen ontroeren, aan het lachen mogen brengen. Mogen trouwen. Mogen entertainen. En dat dan het hele jaar door!
Het is en blijft een voorrecht!
Maar … mijn zakelijke ik zegt: ja maar Jeroen, is dat wel reëel van je?
Want als ik eerlijk bent, dan is het niet perse lucratief zoals ik het doe. Ik steek aardig wat tijd in een ceremonie. En prima, hè. Dat vind ik serieus leuk. Ik wil dat het top is. Dat de liefde zegeviert. Dat er wordt gelachen. Dat de ceremonie een feestje is. Maar: ben ik wel zakelijk of ondernemend genoeg om professioneel babs te willen zijn?
Een tweesprong dus …
Moet ik het als ‘hobby’ blijven zien – maar dan ook echt maar een maximaal aantal bruiloften per jaar doen en dus vaker nee zeggen – of moet ik het next level gaan brengen?
Ik sta voor een keuze …
Dat is nooit mijn sterkste kant geweest. Vandaag misschien ook wel deze blog. Om het eens van me af te schrijven. Dat helpt me vaak met het ordenen van mijn gedachtes. Ik kom er op terug. Maar nu eerst … lekker weer gaan sleutelen aan mijn woordjes voor de komende weken!
