Vanmorgen heb ik een blog geschreven van meer dan drie A4’tjes lang. Geschreven. Gepubliceerd. En weer verwijderd, nadat ik hem nog eens na had gelezen.
Dit was niet Jeroen.
Dit was veel te geforceerd.
Een heel verhaal was het over hoe een gesprek met mij als zelfstandig trouwambtenaar er aan toegaat. Hoe ik er in slaag om in een tijdsbestek van één middag of één avond een bruidspaar te leren kennen.
Alles kwam in het verhaal aan bod.
De voorbereidingen. De vragen. De stijl van vragen. Mijn ervaring in het interviewen. De sfeer. Alles. Het was een whitepaper geworden. Een document zo groot en zo uitgebreid dat het leek alsof ik er op moest afstuderen!
Weg ermee.
Waarom ik dat verhaal had geschreven?
Dat komt door Google. Veel bruidsparen komen bij mij uit omdat ze zijn getipt. Maar er zijn er ook veel die mij via de site vinden, enthousiast raken en om een kennismakingsgesprek vragen.
En dus wilde ik weer eens een ‘interessante’ post plaatsen, zodat ik nog beter gevonden zou worden door Google. En ik nog meer kennismakingsgesprekken zou hebben met bruidsparen die bij me passen.
Maar ik heb het verhaal echt uit mijn tenen moeten trekken.
En dus heb ik het, na nog eens gelezen te hebben, verwijderd. Resoluut. Dus ook de prullenbak heb ik gelijk opgeruimd.
Want sowieso: wie zat er te wachten op zo’n verhaal. Hoe een interview er aan toegaat? Tsss, er zijn toch veel leukere, veel interessantere, veel grappigere verhalen te vertellen dan dat!?
Ga die verhalen, jouw persoonlijke verhalen, nou eens delen in plaats van dat geslijm bij Google, zei ik tegen mezelf. Die passen tenminste bij jou. Niet die prietpraat om een zoekmachine – ja Jeroen, een machine – maar naar de mond te willen praten. Wat had ik me in mijn hoofd gehaald!?
En dan is het middag …
Vanmiddag had ik een kennismakingsgesprek met een stel uit Tilburg, dat volgend jaar aan zee gaat trouwen. Ik had de bruidegom vorige week al even aan de telefoon gehad. Dat klikte al wel, had ik het idee. En ook live, met de bruid erbij en een kop koffie, was het nu meteen gezellig.
Na een krap uurtje zei de bruidegom: ‘We kunnen nog wel overleggen, maar ik ben er eigenlijk wel uit. Ik zou het heel fijn vinden als jij onze trouwambtenaar wilt zijn. Toch?’, vroeg ze haar aanstaande voor de zekerheid.
Die lachte. En knikte.
Altijd mooi: twee zielen, één gedachte. Wordt geheid een goed huwelijk 😉
Toch had hij nog één vraag.
En ik verzin dit echt niet. Ik heb best wat fantasie. Wil best wel eens wat dingen smeuïger vertellen als dat de impact van een verhaal ten goede komt. Maar nu niet.
Hij wilde weten, serieus, hoe zo’n interview er eigenlijk aan toe gaat …
