De maanden mei en juni zouden druk worden voor mij als trouwambtenaar. Ik had tien bruiloften staan. Maar een voor een werden de ceremonies verplaatst. Sommige naar later dit jaar, andere naar volgend jaar.
Allemaal?
Nee, eentje niet.
Vrijdag 12 juni stond al bijna twee jaar vast voor dit stel. En nu besloten was dat ceremonies alsnog door mochten gaan, met maximaal dertig aanwezigen, hadden ze besloten om vast te houden aan die dag.
En ja, die dag krijgt met alle regels van nu een heel andere indeling.
In plaats van één ceremonie, komen er bijvoorbeeld twee ceremonies: eentje ’s morgens voor de familie, die zal worden geleid door de ambtenaar van de gemeente, en eentje ’s middags voor de vrienden, waar ik de ceremoniespreker ben.
Ze hadden me al een keer zien ‘optreden’ op een trouwbeurs, waren direct enthousiast.
‘Zo wil ik trouwen’, had hij gezegd. ‘Ik wil dat er ook tijdens onze ceremonie volop kan worden gelachen!’
Waarna ze een kaartje waren komen vragen.
Zaterdagmiddag hadden we onze afspraak.
Om half twee ’s middags zat het bruidje al aan een wijntje en schonk de bruidegom zichzelf het eerste speciaalbiertje in.
‘Nou ja, dan doe er mij ook maar eentje!’
Het was pas laat in de middag toen ik weer weg ging. Er hadden traantjes gerold die middag, maar we hebben vooral veel gelachen!
Wat ze van mij verwachten, vroeg ik hen?
Ze keken elkaar heel even aan, waarna hij zei: ‘Dat ik wel een paar keer in een deuk zal liggen …’
Gaan we voor zorgen, lief bruidspaar!
#zinin12juni
