De trouwambtenaar die tijd maakt om trouwambtenaar te kunnen zijn

Van beroep ben ik een allesschrijver.

Nee, dat zeg ik verkeerd. Dat wás ik.

Ooit zag ik een oproepje staan in een krant: ze zochten een correspondent. Ik heb gereageerd, heb een proefinterview mogen doen, het verhaal geschreven en werd aangenomen. Ik ging schrijven. Als dorpsjournalist.

Dat vond ik geweldig.

Het op pad zijn, het contact met de mensen, het ophalen en delen van verhalen. Mooiste werk wat er was.

Maar … ik had bedrijfscommunicatie gestudeerd. Toen ik eenmaal freelance kwam te schrijven, kwamen er als vanzelf steeds meer zakelijke klussen op mijn pad. ‘Oh Jeroen, jij komt uit de communicatiehoek en jij schrijft. Kun jij dan ook …?’

Zo ging dat. Ik rolde als vanzelf het vak van tekstschrijver in.

Ronkende kopie, wervende teksten voor een website die moesten worden gevonden en gewaardeerd, originele vacatureteksten, diepe interviews, artikelen voor vakbladen …

Ik was een allesschrijver.

Ik schreef alles wat los en vast zat. Veel geleerd. Veel mensen ontmoet.

Tegelijkertijd gaf ik een krant uit (schrijf ik binnenkort nog eens over) en kwam het trouwen op mijn pad. En steeds meer … ontdekte ik dat ik in sommige teksten op de automatische piloot aan het schrijven was. Dat wilde ik niet. Ik wilde geen robot zijn. Geen machine waar je geld in gooit en er rolt een tekst uit.

Leven, beleven en schrijven. Dat is wat ik wilde. Onbevangen op pad, naar de mensen toe.

Even slikken en weer doorgaan

Twee jaar geleden heb ik afscheid genomen van een aantal vaste klanten. Hatseflats, daar ging een groot deel van mijn omzet. Dit jaar moet ik opnieuw even slikken: al drie jaar op rij heb ik in januari een klus waar ik een kleine honderd uren in kwijt kon. Vorig jaar al heb ik aangegeven dat deze klus niet meer in mijn straatje lag.

Ik start het jaar nu met 100 uur minder omzet.

#slik

En toch … ben ik blij met die stap. Ik kan meer tijd besteden aan de krant, aan mijn werk als babs en aan klanten voor wie ik graag schrijf.

‘Wat je aandacht geeft, groeit’, zeggen ze altijd.

En ik merk: dat klopt.

Achteraf heb ik misschien wel te lang te veel willen doen.

Niet erg, hoor. Heb ik van geleerd.

En door!

ik wilde schrijven over mijn avonturen als babs

Ik noemde mezelf hier al de ‘bloggende babs’. Want dat was ooit het voornemen: schrijven over mijn ‘avonturen’ als trouwambtenaar, over wat mij bezighoudt en wat mij drijft. Schrijven om dingen vast te leggen en mezelf de mooie dingen van het vak te blijven herinneren. Schrijven om te worden gelezen ook. Absoluut. Ook dat.

Maar dat bloggen schoot er nogal eens bij in.

Een maand terug, met iets meer tijd dus (#nogeenkeerslik), heb ik mezelf voorgenomen om elke week een nieuwe blog te plaatsen. Tot nu toe lukt me dat. En dat loont. Ik krijg meer aanvragen binnen dan ooit.

En nee, ik houd de statistieken van deze site niet bij. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik ken mijn ranking in Google ook niet. Interesseert me niks.

Ik wil schrijven om het schrijven.

Schrijven om bezoekers te laten lezen of voelen hoe ik als babs én als persoon in de wedstrijd sta.

Als ik iets doe, wil ik dat goed doen. Ik wil niet de trouwambtenaar zijn die het trouwen er maar bij doet, als een toevalligheidje. Ik wil de trouwambtenaar zijn die tijd maakt om trouwambtenaar te kunnen zijn! Een pro, maar dan met het plezier van een amateur!

En door.

Tot volgende week. Zelfde plaats, nieuwe blog!