Elke week een blog. Dat was het voornemen begin dit jaar.
Dat gaat tot nu toe keigoed. Al bijna drie maanden schrijf ik hier elke week een verhaal.
#geeftzichzelfeenschouderklopje
En toch … wringt het. Toch twijfel ik. Soms.
Want: ik deel die verhalen niet. Nergens. Nooit.
Komt: ik ben niet actief op social media. Tenminste, niet actief actief. Ik struin er wat rond, maar deel niks.
Doe dat dan eens, jongen, verman ik mezelf dan wel eens. Waarna ik weer eens ga kijken. Instagram. Ja ja … foto’s, veel foto’s, met korte verhalen, zie ik. En dat is al gelijk het lastige. Ik maak nooit foto’s. Bedenk dat altijd achteraf: oh ja … En korte verhalen … Nou ja, lees hier zelf maar -)
Maar ook: het idee dat je je daar dan als professional moet gaan gedragen.
Dat je iedereen die bezig is in jouw branche beroepsmatig duimpjes moet gaan geven. Dat je fotografen moet gaan complimenteren met de geweldige foto’s die ze weer hebben gemaakt. Dat je flabbergasted bent door hun ongekende talenten. Dat je moet gaan zoeken op hashtags als #verloofd en trouwlustige stellen die je niet kent moet gaan feliciteren, in de hoop dat ze jou gaan bezoeken.
En dat dan elke keer weer opnieuw moeten doen.
Dat je volgers moet kweken en koesteren.
Poh …
Begrijp me goed: ik heb niks tegen social media, zolang het ‘echt’ is. Maar zakelijk en ‘echt’ krijg ik nog niet verenigd. En origineel zijn? Tja, dat kost tijd. Veel tijd.
Zou Pinterest wat zijn voor mij als babs?
Ik verdiep me er in. Dat je tips kunt geven op je site, bijvoorbeeld: 7 tips om je ceremonie nog mooier te maken! En dat je dan een visual moet maken, die je vervolgens deelt op je Pinterest-pagina.
Nou ja, misschien nog niet zo gek …
En dus schrijf ik: Een eigen trouwambtenaar en tóch besparen op je ceremonie: hoe doe je dat?
(Bedoeld als blog, maar uiteindelijk heb ik hem verstopt op deze site. Het voelde te veel als marketing, te weinig als Jeroen.)
Maar ook voor Pinterest geldt dan, lees ik: je wordt niet gezien als je zelf niet ziet.
Wil ik mijn tijd aan Pinterest gaan besteden?
Diepe zucht!
Maar het is toch allemaal voor een goed doel, Jeroen! Jij wilt toch trouwen?! Dan moet je zorgen dat je wordt gevonden, gezien en gehoord! Dan moet je schreeuwen. Dan moet je blazen en toeteren. Jij speelt tuba. Jij zou dat als geen ander moeten kunnen -)
Ja, klopt.
Toch doe ik het niet.
En schrijf ik maar weer een blog.
Want dit is wel wat ik leuk vind: schrijven.
En dit is, naar mijn idee, wel ook de essentie van een trouwambtenaar: dat je kunt schrijven. Dat je mensen kunt lezen tijdens een gesprek en dat je hun verhaal en persoonlijkheid kunt en durft vertalen naar een cadeautje van woorden.
Gelukkig … zijn er stellen die het met me eens zijn.
Want deze mail kwam een paar weken terug binnen:
‘Ik ben gegrepen door je manier van schrijven en verwoordingen op je website! Net op het moment dat ik zat weg te kwijnen tussen melige teksten op het internet en de babsen die zich online profileren als een gevoelsmens. Oh wat ben ik blij dat ik jouw site heb gevonden … nét voordat ik een nieuwe allergie begon te ontwikkelen.’
Geweldig toch!
Volgende week gewoon weer een nieuwe blog! Die ik niet zal delen. En die hooguit door een toevallige bezoeker zal worden gelezen. Maar als ze allemaal net zo leuk zijn als dit stel (dat ik intussen al heb gesproken), dan doe ik het daar voor!!!
