Ik heb intussen al veel verhalen mogen horen over hoe je iemand ten huwelijk kunt vragen. De een plant dat aanzoek heel origineel, trekt alles uit de kast en spaart kosten noch moeite. De ander vraagt het tussen de soep en de aardappelen door. Altijd goed hè. Het gaat er om dat je het zo doet dat het bij je past.
(Leuk idee trouwens, schiet me nu te binnen: een keer een hitlijstje maken van originele manieren om je partner ten huwelijk te vragen. Kom ik op terug.)
Tip tussendoor voor je aanzoek (gehoord van een bruidegom):
“Als je je vriend of vriendin tijdens een vakantie ten huwelijk wilt vragen, doe dat dan aan het begin van de vakantie. Anders ben je de rest van de vakantie zenuwachtig en brandt die ring maar in je zakken.”
Het aanzoek en de verlovingsring
Ik moet eerlijk zeggen: toen ik mijn eigen vriendin ten huwelijk vroeg, heb ik er niet aan gedacht om van tevoren een verlovingsring te kopen. Misschien was dat in die tijd (2004) sowieso nog niet zo gebruikelijk: in mijn kring in ieder geval niet. En misschien was dat toen nog mijn gebrek aan romantisch inzicht. Ik weet het niet. Doet er ook niet toe. De vraag is: als je een ring hebt gekocht … waar bewaar je die? Want je wilt niet dat je vriend of vriendin hem al vindt.
Waar bewaar je je verlovingsring?
Ik heb als trouwambtenaar veel originele opbergplekjes gehoord. Het meest origineel was misschien wel deze: “Mijn vriendin weet alle plekjes in huis. Komt ook overal. Snuffelt overal. Zeker omdat ze wist dat een aanzoek wel eens in de lucht zou kunnen hangen. Er was maar één plek waar ik zeker wist dat ze niet zou kijken: ik ben een keer ontzettend dronken geworden bij een borrel waar ik mijn kersttrui aan had. Was mijn vriendin niet zo blij mee, omdat we de volgende dag samen iets gepland hadden. Die kersttrui herinnert haar daar nog altijd aan en vermijdt ze. Ideale verstopplek dus … ;-)”
