Wat een week. Wat een heerlijke week.
Woensdagavond. Rond 22.30 uur. Ik pruttel op mijn motortje over de Maasvlakte, terug naar huis. Het is donker. Redelijk stil op de weg. Avondfris. Als ik naar links kijk, zie ik alleen maar lichtjes. En serieus: ik krijg kippenvel.
Het was vandaag prachtig weer.
Ik had een afspraak met een bruidspaar in een dorpje onder de rook van Rotterdam. Eén uur en veertig minuten rijden voor mij. Ach, dacht ik, laat ik eens gewoon met de motor gaan.
Daar heb ik op de heenweg geen spijt van gehad: met de motor kon ik mooi dwars door de file heen rijden.
Op de terugweg nog minder spijt: op de motor ervaar je je omgeving veel beter dan wanneer je met de auto reist.
Donderdag een dagje schrijven.
Vrijdag heb ik een ceremonie hier in de buurt.
‘Ik ben zo romantisch als een baksteen’, had de bruidegom zich tijdens ons gesprek laten ontvallen.
En ja, natuurlijk komt dat terug in mijn woordje. Maar hoe mooi: hij doet zijn gelofte vol overgave. ‘Ik zeg het niet vaak, te weinig misschien wel’, zegt hij, ‘maar ik houd van jou.’
Zo puur. Zo gemeend. Zo mooi.
Met de tweeling van 5 die bij het jawoord bij mij komt staan. Want ja, dat wilden ze wel: met de hamer slaan om mij te helpen papa en mama te trouwen.
Mooie, pure mensen. Heerlijke ceremonie. In een prachtige setting, met de molen op de achtergrond.
Na de ceremonie proost ik nog even mee … en door.
Want die avond heb ik een afspraak staan met een bruidspaar dat binnenkort een festivalbruiloft geeft op een camping. Met allerlei verrassingen voor de gasten. En andersom. Want de dresscode is vintage, glitter en festival. ‘Als je het naar je werk aan kan, is het eigenlijk niet geschikt’, hebben ze geschreven, met een dikke knipoog.
Ik ga met de trein naar Amsterdam.
‘Moeten we je op centraal op komen halen?’
‘Nee hoor, ik loop wel.’
Het is iets meer dan half uur wandelen, had ik gezien. En zo vaak kom ik niet in Amsterdam. Lekker om dan een stukkie te lopen, langs het IJ, langs alle terrasjes die met het mooie weer vol zitten, langs alle gezelligheid.
Ik eet mee.
We hebben een heerlijke avond.
Een vriend schuift ook nog even aan. Gezellig.
Mooie verhalen gehoord. Genoeg inspiratie voor de speech!
Om half één ben ik thuis. Lange dag gehad. Thuis is het stil. Ik doe nog een borrel en proost op de bruidsparen die ik deze week heb mogen ontmoeten en trouwen. Proost, lieve mensen!
Zaterdag: schrijven.
Zondagmorgen een appje van de bruid van afgelopen vrijdag. Om mij nog eens te bedanken. Want ze hebben een topdag gehad, ‘met de ceremonie als een van de absolute hoogtepunten’, schrijft ze …
Het is zondagavond. En ik voel me fijn en dankbaar dat ik dit avontuur als babs mag beleven en helemaal naar eigen inzichten in mag vullen! Zin in de nieuwe week!
