En ineens ben ik meer dan 100 blogs verder. Of nee, honderd verhalen. Dat vind ik een mooier woord. Blogs klinkt me net iets te hip. En als er iets is wat ik niet ben, zeggen mijn dochters, is het een hippe vent. En dus ook geen hippe trouwambtenaar. Wil ik sowieso ook niet zijn.
Maar goed, honderd verhalen dus over hoe het is om trouwambtenaar te zijn.
Tijd voor een reflectie.
Want waarom ben ik eigenlijk gaan bloggen?
Wat heeft het bloggen mij opgeleverd?
En waarom blog ik nog steeds?
Waarom ik ben gaan bloggen en waarom doe ik dat nog steeds?
In 2017 had ik mijn eerste ceremonie als trouwambtenaar. En meteen wist ik: ja, dit is mooi! Dit is wat ik wil blijven doen. Ik bouwde een website en wist ook direct: daar hoort een blog op. Om verschillende redenen:
- Als trouwambtenaar ben je een verteller van verhalen
Dan moet je juist op je website laten zien dat dit je vak is, vind ik. Of in ieder geval op de plek waar jij jezelf presenteert. Dat kunnen uiteraard ook je social media zijn. Maar ik heb zelf dan weer wat minder met TikTok, Instagram, Facebook en zo. Dus werd het voor mij de website.
Als babs ben je niet alleen degene die het verhaal tijdens de ceremonie vertelt, je bent vooral ook degene die het verhaal ophaalt bij een bruidspaar en opschrijft. De grote lijn ophalen bij een stel, is niet zo moeilijk. De schoonheid en kracht van een verhaal zit hem wat mij betreft juist in de details. In alles wat je met al je zintuigen waarneemt tijdens een gesprek. Daar wil je op inzoomen. Die wil je uitvergroten. Want die geven vaak extra schwung aan een verhaal.
Dat doe ik als babs. Dat wil ik dus ook doen in mijn blog. In elke ontmoeting, in elk gesprek, in elk relevant nieuwsbericht zit wel een aanknopingspunt voor een verhaal. Dat verhaal zien, aandikken, inkleuren, versieren en delen is de truc. Met mijn blog wil ik laten zien dat ik dat trucje beheers.
- Een blog vergroot de vindbaarheid van mijn website
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet bijhoud hoe slecht of hoe goed mijn website scoort in Google. Ik heb daar ook geen zin in. Ik schrijf voor jou als menselijke bezoeker, niet voor een machine. Wil er niet mee bezig zijn met wat voor berichten ik zou moeten schrijven om te worden gevonden. Want dan word ik zo’n doorsnee schrijver die er zo veel mogelijk clichés uitperst om er maar toe te doen voor Google.
En toch … merk ik wel dat ik word gevonden. Laatst belde een beginnende collega-trouwambtenaar me met de vraag hoe ik het voor elkaar had gekregen om zo hoog in Google te staan. Tja. Dat is niet iets wat je even fikst. Er zijn geen kant-en-klare ingrediënten voor. Ik wil zelf graag geloven dat het door mijn blogs komt -)
Maar, wat ik je dus al zei: ik word gevonden. Mijn meeste ceremonies heb ik in het zuiden van het land, maar intussen heb ik prachtige uitstapjes gehad naar het hoge noorden, naar zee en meerdere keren al naar het buitenland. Die heb ik niet te danken aan mond-tot-mond-reclame, maar puur aan mijn website en – dat wil ik wederom heel graag zelf geloven – aan mijn blogs. - Het schrijven wakkert mijn enthousiasme aan voor wat ik doe
Ik heb ooit op een tweesprong gestaan: ga ik vol voor het trouwen? Of blijft het iets dat ik er bij doe, als hobby? In dat laatste geval, zou ik niet zo veel moeite en tijd in mijn website hoeven te steken. Want de meeste stellen vinden mij nog steeds via via. Maar het is gewoon te leuk om er niet alles uit te halen wat er in zit. Ik ontmoet te veel leuke mensen dankzij mijn werk als trouwambtenaar. Door te schrijven over mijn ‘avonturen’ als babs blijf ik die ambitie om te ‘groeien’ voeden.
Dat klinkt wat abstract misschien, maar waar het op neerkomt: schrijven is voor mij een manier om mijn gedachten, mijn kronkels en mijn ideeën en opvattingen te ordenen. Het helpt mij om het hele jaar door bewust met mijn werk als babs bezig te zijn. - Bloggen om te archiveren
Ik heb al twintig jaar een column in de Erpse Krant. Daarin schrijf ik, met een kwinkslag vaak, wat ik meemaak en wat me bezighoudt. Hele kleine dingen. Hele kleine avonturen. Doordat ik dat al zo lang doe, heb ik een soort van boek gecreëerd van mijn leven. Hoe mooi is het om dat later, als ik groot ben, allemaal nog eens terug te lezen. En hoe mooi is het voor de mensen om mij heen, mijn kinderen met name, of misschien mijn toekomstige kleinkinderen wel, om later nog eens terug te lezen wat voor iemand ik nu eigenlijk was.
Met dit blog doe ik min of meer hetzelfde: ik leg voor mezelf een ‘dagboek’ aan van mijn leven als babs. - Bloggen om sfeer te geven aan mijn website
Een blog geeft dynamiek aan een website. Een blog brengt wat leven in de brouwerij. Dat als je hier bent als bezoeker, je eens wat gaat lezen en misschien even blijft hangen, omdat het interessant is of gewoon ‘gezellig’.
Die verhalen zijn de slingers en ballonnen van jullie trouwlocatie, de styling tijdens de ceremonie. Zonder kan ook. Maar mét geeft meer sfeer!
En ook nu weer: ik meet niet hoeveel bezoekers ik heb en hoe lang zij hier blijven. Dat boeit me ook niet zo. Toch wil Google maar al te graag dat me dat wel interesseert. Want regelmatig krijg ik berichtjes dat ik weer meer bezoekers heb gehad, dat mijn site groeit en dat Google mijn volgende ‘target’ voor mij al heeft bepaald. Go for it! Maar weet je: ik kan toch niet veel meer trouwen dan ik nu al doe. Maar dat zal Google op zijn beurt dan weer niet zo veel interesseren -) - Je leert mij beter kennen via mijn blogs
Dat is maar ten dele waar natuurlijk. Want ik blog vooral over mijn ‘carrière’ als trouwambtenaar. Maar ik ben nog meer dan dat. Gelukkig wel -) Ik ben getrouwd, vader van twee, sport, maak muziek, enz. Ik heb hobby’s en interesses. Heb mijn werk naast het babsen. Daar schrijf ik allemaal amper over hier. Dus ja, je leert me beter kennen via mijn blogs, maar je leert me vooral beter kennen hoe ik ben als babs, denk ik. - Ik schrijf graag
Geen toelichting nodig, toch?
Blijf ik bloggen?
Als ik zo nu en dan mijn oor te luister leg bij marketingmensen, dan hoor ik dat bloggen uit is, dat je content op andere manieren en op andere kanalen moet delen. Nou ja, prima. Ik wil dat graag geloven.
Maar zolang ik plezier heb in het schrijven van verhalen op deze website, blijf ik dat doen. En misschien raakt het een keer op, val ik in herhaling, moet ik een andere koers inslaan. Maar dat zien we dan wel weer.
