Het is vandaag Valentijnsdag, de dag van de liefde. En dus zou het, juist voor mij als trouwambtenaar, een dag moeten zijn waar ik goed op ga, toch? Maar ik zal je eerlijk zeggen: ik heb helemaal niks met Valentijnsdag.
Ik verras mijn vrouw regelmatig, soms, heel af en toe, te weinig volgens haar, met een bos bloemen. Maar dat doe ik op een willekeurig moment. Als ik vind dat ze het weer eens verdient. Of als ik me weer eens dankbaar voel voor dat ik haar nog steeds elke dag zie.
Maar nooit, per definitie niet, op Valentijnsdag.
Dat is me te commercieel. Te geforceerd. Alle oprechte intenties zijn door alle winkels en shops uit deze dag geslagen.
misschien heeft die afkeer voor dit commerciële Festival der Liebe ook wel met vroeger te maken
De jonge Jeroen was nou niet bepaald een ‘womanizer’. Ik was sowieso wat laat met mijn belangstelling voor meisjes. Laat in alles, als ik er zo eens over nadenk. Maar toen die belangstelling eenmaal op gang begon te komen, bleek dat die nog niet wederzijds was, nog lang niet zelfs.
En toch … hoopte ik elke 14e februari van het jaar, diep van binnen, dat ik verrast zou worden als ik thuis kwam uit school en dat mijn moeder zou zeggen: ‘Jeroen, er is post voor jou.’
Nooit gebeurd.
Nooit een geheime aanbidder gehad. Tenminste, niet dat ik weet.
Zelf een brief of een kaartje sturen aan het meisje op wie ik heimelijk verliefd was, deed ik niet. Dat durfde ik niet.
Misschien daarom dat Valentijnsdag mij volstrekt koud laat en dat de dag elk jaar aan me voorbij gaat, zoals elke dag dat doet. Ik mocht toen niet meedoen aan de liefde. Dus dan zou ik nu warm moeten worden van een dag van de liefde? Mooi niet hè!
Tot dit jaar.
Dat begon eigenlijk vorige week al. Mijn nichtje op de basisschool had het uitgemaakt met haar vriendje. Even voor de duidelijkheid: dat was een ‘relatie’ op papier. Ze spraken elkaar nooit. Zagen elkaar nooit buiten schooltijd. Het was gewoon ‘aan’.
Maar ja, Valentijn kwam er aan.
‘Ze was nog maar het enige meisje in haar klas dat een relatie had’, zoals ze dat zelf zei. Dus ze twijfelde al wat langer. Maar dat Valentijnsdag er aan kwam, gaf de doorslag. Want, vertelde ze, ze had dus echt geen zin om een cadeautje voor hem te kopen.
Heerlijk toch!
Dit jaar is Valentijnsdag toch net wat anders
Mijn jongste dochter heeft sinds kort een vriendje. ‘Ik mag blijven slapen’, vertelde ze gisteren. ‘Mag dat van jullie?’
#slik
Kleine meisjes worden groot. Weet ik. Maar mag dat alsjeblieft iets minder snel, vraagt de papa die het loslaten af en toe nog wat lastig vindt?
Dit jaar is Valentijnsdag toch net wat anders
Want Valentijnsdag … De dag van de liefde. Het zal allemaal wel. Voor mij is het een dag als iedere andere. Als mijn vrouw straks thuis komt van het werk, geef ik haar een knuffel, een dikke kus, zorg ik dat er lekker eten op tafel komt en doen we daarna samen een kop thee.
Een dag als alle andere …
Ware het niet … dat ik zojuist werd gebeld door een bruidspaar met wie ik afgelopen woensdag een kennismakingsgesprek heb gehad. Ze trouwen pas over anderhalf jaar. Maar zojuist lieten ze me weten dat ze heel graag mij als hun trouwambtenaar willen hebben.
Ik heb al verschillende data in 2026 in optie staan, maar het eerste bruidspaar is nu definitief. Dat is toch een momentje … En dat op Valentijnsdag. Mijn eerste bijzondere Valentijnsdag in al die jaren -)
