Van een van misschien wel de mooiste trouwlocaties in deze regio – Blooming in de Kas – kreeg ik de vraag of ik een kaartje of flyer had van mezelf. Op zaterdag 18 januari hebben ze namelijk een open dag, speciaal voor bruidsparen, en daar wilden ze ook info van ‘leveranciers’ mee kunnen geven aan stellen.
Ik had geen kaartje. Dat heeft me al eens opgebroken. Dus deze keer zullen ze me niet hebben, dacht ik.
‘Nee, ik heb geen kaartje’, zei ik. ‘Maar: dat ga ik direct regelen.’
En dus sloeg ik aan het ontwerpen en schrijven.
Moest ik ineens een goede foto van mezelf zoeken. Want ik had bedacht dat het een A5’je moest zijn, niet te groot, met één foto als blikvanger. Mijn kop als blikvanger …!? Dan moest het wel een hele goede fotograaf zijn. Want hoe vind jij altijd dat je zelf op de foto’s staat? Dat heb ik dus ook -)
Uiteindelijk die ene foto gevonden die me wel aansprak: ik als babs, in een relaxte, ‘jongensachtige’ pose, waarin de grijze tinten aan de slapen niet zo in het oog springen. Ik die een bruidspaar toespreek. Licht guitige lach in de ogen. Ja, die kon prima. En zowaar: de dubbele Windsor in de stropdas ligt er nog strak in ook!
Dus foto? Check.
Dan de tekst voor het kaartje
Heel raar, als ik over een ander moet schrijven, wat ik al zo vaak heb gedaan, doe ik dat in een handomdraai. ‘Kom, kom, niet zo bescheiden’, zeg ik dan vaak ook nog. ‘Je bent goed. Dat mag je dan toch ook laten horen, zonder dat het je bescheidenheid in de weg hoeft te zitten’
Maar als je dat dan voor jezelf moet doen …
‘Kan dat wel’, vraag ik daarom aan Susanne, mijn vrouw, als ik heb bedacht dat ik die ene quote in de foto wilde plaatsen waar ik ook deze site mee open:
‘Jeroen is echt de meest fantastische trouwambtenaar ever. Wauw zeg … zo gaaf!!!!! Een aanrader voor iedereen!!!!’
Die quote komt trouwens van een van de gasten van een bruidspaar dat ik jaren terug trouwde. De bruid plaatste een foto van die dag op haar socials, tagde mij daarin en met deze woorden reageerde de daggast daar dan weer op.
Ik vond dat toen zo mooi om te lezen.
Het was een van de eerste stellen die ik mocht trouwen. En dat ik toen al zo’n ‘recensie’ kreeg, zonder dat ik er om had gevraagd, spontaan geplaatst, onder een foto … Dat was een van de triggers voor mij om met het babsen door te gaan. Want als mensen zo enthousiast waren, dan wilde dat zeggen dat ik iets goed deed.
‘Is dat niet te protserig om zo pontificaal op het kaartje te plaatsen’, vraag ik Susanne nu.
Die kijkt me aan en lacht me uit.
‘Dat is toch supermooi dat mensen dit over jou vertellen’, zegt ze. ‘Doen dus.’
Ze heeft gelijk!
En dus … durf ik nu zelfs vol overtuiging te zeggen: willen jullie worden getrouwd door de meest fantastische trouwambtenaar ever?
Bel me. Mail me. Of vraag om mijn kaartje -)
