‘Dat heeft u netjes gedaan.’
Dat zegt vorige week zaterdag de man achter de bar tegen me. De ceremonie is net afgelopen. Het bruidspaar heeft ja gezegd. De hele bups is buiten foto’s maken. Ik praat nog even na. Want, had de vader van de bruid gezegd: ‘Je drinkt toch nog wel even een biertje mee.‘
Dat sla ik niet snel af.
‘Dankjewel’, zeg ik tegen de man achter de bar. ‘Maar als je me met u aanspreekt, ga ik dadelijk alsnog met een rotgevoel naar huis …’
Want het klopt niet. Ik en u. Dat is geen match. Ik ben nog jong. Ik ben een jij.
Tenminste …
Afgelopen maand krijg ik een brief van mijn bank. Nou dacht ik toch wel enigszins belezen te zijn. Maar echt: je had minimaal 17 escaperooms moeten hebben uitgespeeld om te kunnen ontcijferen wat ze bedoelden. En bij mij werkt het dan heel simpel: snap ik het niet, dan doe ik er ook niks mee.
Totdat vorige week ineens mijn bankpas niet meer werkt.
Ik bel.
‘Het gesprek kan worden opgenomen’, krijg ik te horen van een bandje.
Fijn. Ik hoop dat ze het terugluisteren. Dan kunnen ze horen waar ik de bank allemaal voor uit heb gemaakt terwijl ik aan het wachten ben.
De derde persoon die ik aan de lijn krijg, we zijn intussen een half uur verder, vertelt me dat ze die brief zo inderdaad niet hadden moeten versturen. Maar ik had iets moeten activeren. Daar kwam het op neer.
Met hulp van nummer 4 die ik aan de lijn krijg, gebeurt dat alsnog.
‘Je krijgt nog een nieuwe brief’, vertelt ze. ‘Met de bevestiging en met de opdracht om nog even iets binnen je account om te zetten. Maar dat staat allemaal in de brief. Spreekt voor zich.’
De brief blijkt een document te zijn van tig pagina’s. Was het de instructie geweest voor het in elkaar zetten van een chip-machine van ASML, dan had ik het ook geloofd.
Ik zal een dezer dagen wel weer een keer moeten bellen …
Diezelfde week …
Weer een brief. Vertrouwelijk, staat er op. Gaat over mijn nieuwe identiteitskaart die ik sinds een paar weken heb. Met die kaart, zo lees ik, kan ik ook ‘inloggen op websites van de overheid, het onderwijs, de zorg en uw pensioenfonds. U hoeft de inlogfunctie alleen nog te activeren.’
Hoezo? Waarom zou ik dat willen?
‘Verwijder voorzichtig de kraslaag en uw pincode wordt zichtbaar.’
Nog een pincode? Hoe is het onderhand!
De brief gaat terug in de envelop, die in de la op kantoor verdwijnt.
Ik zal binnenkort wel weer een keer moeten bellen …
Sindsdien twijfel ik serieus aan mezelf: ik ben toch pas vijftig.
Leeftijd kan er toch niks mee te maken hebben dat ik hier helemaal kriegel van word, van dat stapelen en uitbreiden van functies, van het continu moeten inloggen en moeten resetten van codes en wachtwoorden?
Afgelopen week ben ik bij een bruidspaar op bezoek. Allebei nog geen dertig. Hij zit in de IT.
‘Je maakt het soms mee, hoor’, zegt hij, ‘Van die mensen die bijvoorbeeld nog bestanden van de ene naar de andere computer mailen … Haha. Dat is van vroeger. Tegenwoordig kan dat allemaal veel handiger.’
Hij ziet me waarschijnlijk even wegkijken.
‘Of doe jij dat ook nog zo …’, vraagt hij.
Ik zwijg. Dat is beter.
En bij nader inzien: spreek me voortaan ook maar gewoon met ‘u’ aan …
