Veel stellen ken ik niet voordat ik bij hen op bezoek kom. Maar hoe doe je dat dan? Zorgen dat het tijdens de ceremonie lijkt alsof jullie huisvriend jullie aan het trouwen is?
‘Blij dat je me niet gevraagd hebt aan welk fruit ik moet denken als ik naar mijn partner kijk’, zegt een aanstaande bruid me bij een van die gesprekken, nadat we een paar uur heerlijk hebben zitten kletsen in de tuin.
‘Huh’, zeg ik?
Ze had een vriendin gesproken die vlak daarvoor was getrouwd. Ook zij had de babs op bezoek gehad uiteraard. En die had dus die vraag gesteld: aan welk fruit haar partner haar deed denken.
Toen ik naar huis reed, dacht ik: tijd om weer eens wat over hét interview te vertellen. Hoe vlieg ik dat aan? Hoe kom ik in korte tijd alles over jullie te weten?
Hoe kom ik alles over jullie te weten?
Weet je wat misschien wel het mooiste compliment is wat ik terug krijg van gasten: als ze me vragen of ik het bruidspaar persoonlijk ken. En dat ze dan verrast zijn als ik zeg dat dat niet het geval is. Dat ik één middag of avond bij hen op bezoek ben geweest.
Ik herinner me nog heel goed mijn allereerste interview.
Dat was niet als babs. Dat was een proefopdracht die ik moest doen voor een krant. Als ik slaagde, mocht ik voor ze gaan schrijven.
We hebben het dan over meer dan twintig jaar geleden.
Ik had me goed voorbereid. Keurig liep ik mijn vragenlijstje af om te weten wat ik wilde weten.
Dat ging prima. Ik werd aangenomen.
Maar al heel snel had ik in de gaten: de verhalen worden leuker als ik het wat minder formeel doe. Als ik zo’n gesprek puur vanuit mijn eigen interesse invlieg. Dan vertellen mensen in de regel ook meer dan wanneer je vragen afvinkt.
Zo doe ik mijn interviews in mijn werk nog steeds. Ik bereid me voor, maar stap vervolgens heel open het gesprek in. Dat gesprek vliegt vaak van links naar rechts, van de hak op de tak, waarna de geïnterviewde me niet zelden succes wenst om van al die brei aan informatie een verhaal te maken.
Dat lukt. Altijd.
Ik voel me daar prettig bij. Als het gesprek gewoon vanzelf gaat. Als de sfeer losjes is. Dan komt de beste schrijver in me naar boven.
Hoe ziet het gesprek met het bruidspaar eruit?
Elke keer anders. Maar altijd: losjes.
Het liefst kom ik bij de mensen thuis op bezoek. Het is mooi om een bruidspaar in de eigen setting te zien. Mooi en … leerzaam.
Want thuis zijn jullie helemaal jezelf. Thuis vertellen jullie meer. Meer dan je lief is soms 😉 Thuis laten jullie meer van jezelf zien. Alles wat er tijdens zo’n middag of avond gebeurt, pik ik op. Alle zintuigen staan open.
Een vragenlijst heb ik niet.
We duiken gewoon jullie levens in.
Het enige wat ik vraag is om over jullie zelf te vertellen. En dat is geen interview. Dat heet een gesprek. Ik ben in jullie geïnteresseerd. Niet omdat ik info nodig heb. Maar omdat ik ook echt in jullie geïnteresseerd ben.
Neem ik het gesprek op?
Nee. Ik schrijf mee. Steekwoorden. Zinnen. Quotes. In een handschrift dat niemand anders kan ontcijferen dan ik zelf.
Dat is trouwens uit nood geboren, dat belabberde handschrift.
Toen ik nog netjes schreef, lazen mensen die ik interviewde wel eens mee. Soms wachtten ze dan met praten tot ik klaar was met schrijven. Of nog erger: ze corrigeerden me.
Nu ik onleesbaar schrijf, lezen ze niet meer mee …
Bovendien: als ik schrijf, verwerk ik de informatie gelijktijdig met het schrijven. Dan is mijn brein volop aan het werk. De aantekeningen zijn bij het schrijven van de speech vaak niet meer dan een steuntje. Het verhaal zelf zit nog in het hoofd. Juist omdat ik mee heb geschreven.
Haal ik als babs uit één gesprek genoeg input op voor het woordje?
Ja. Maar weet je: ik hoef ook niet alles te weten hè. Jullie bloedgroep interesseert me niet zo veel.
Wel leuk om te vertellen: we hebben het altijd ook even over de gasten die bij de ceremonie aanwezig zijn. De getuigen bijvoorbeeld hebben een bijzondere rol in de ceremonie. Dat zijn speciale mensen. Hoe leuk is het dan om ook wat over hen te weten te komen.
Maar dat geldt ook voor jullie ouders, broers of zussen of jullie beste vriend of vriendin. Een detail, hen even direct aanspreken, geeft een ceremonie al direct iets persoonlijks en luchtigs.
Verder nog trucjes om alles over jullie te weten te komen?
Nee. Geen trucjes.
Want het gaat er straks niet om dat ik een spreekbeurt over jullie houd waarin ik alle feitjes opdreun uit jullie leven. Want als iemand jullie goed kent, dan zijn het wel jullie daggasten. En die zitten niet te wachten op feitjes.
Die willen een verhaal.
Jullie verhaal.
En dan op een manier die zowel jullie verrast als jullie daggasten. Omdat ik er misschien net die puntjes uit het gesprek uit heb gelicht die jullie niet hadden verwacht. Het is jullie verhaal, zoals dat is beleefd door mij. Jullie verhaal met mijn interpretatie en mijn sausje. Geschreven en verteld op zo’n manier dat jullie én jullie daggasten daar van genieten.
En nee, daarvoor hoef ik niet te weten of jouw partner jou meer aan een meloen doet denken dan aan een kiwi …
