Twee weken terug het eerste stel van het jaar alweer mogen trouwen. Jong stel dat heel relaxed in het leven staat. Hard werken en volle bak genieten van de tijd buiten het werk om.
Mooi. Sluit goed aan bij hoe ik in het leven sta.
De klik met het stel was er dan ook direct. Ze hadden mijn naam doorgekregen van vrienden, die het jaar ervoor een ceremonie mee hadden gemaakt met mij als babs. ‘Net als iets voor jullie’, hadden ze gezegd. Ze mailden me, we hebben even gebeld, dat klikte en ik mocht hen trouwen.
Het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn.
En toch …
Ik ben daar wel mee bezig. Vorig jaar heb ik vijftien stellen mogen trouwen als zelfstandig trouwambtenaar. Is dat veel? Is dat weinig? Weet ik niet. Het gaat er om: vind ik dat aantal genoeg? Of: wil ik nog meer stellen trouwen?
Daar denk ik wel eens over na.
Want als ik meer stellen wil gaan trouwen, moet ik zorgen dat ik word gevonden. Dan moet ik van me laten horen. Misschien toch op Perfect Wedding gaan staan? Ik heb weer even gekeken: daar staan 543 (!) trouwambtenaren. Haha … nee, daar ga ik niet opvallen.
Op social media?
Goh nee, daar voel ik me net zo gemakkelijk als een trouwring om de vinger van een eeuwige vrijgezel.
Lastig. Lastig.
Jezelf verkopen. Aan geforceerde marketing doen. Terwijl ik het liefst gewoon doe wat ik leuk vind: schrijven, bedenken, presenteren! Moeite doen om het net even wat anders te maken. Moeite doen voor een bruidspaar, niet voor mezelf.
En dus … laat ik het maar lekker los. Zien wat er op me afkomt.
En ja, dat kun je te makkelijk vinden. Kiezen voor de weg van de minste weerstand. Maar prima. Dan maar accepteren dat vijftien genoeg is.
Zondag werd ik daar in bevestigd.
Een afspraak met een stel uit Amsterdam. Bij mij op kantoor, ‘helemaal’ in Erp. Kop koffie. Nog een. Keigezellig zitten kletsen. Over hen. Over hun plannen: ze gaan trouwen in festivalsferen, op een camping, heel ontspannen allemaal.
Bij het handen schudden bij vertrek, bedankten ze me dat ik op zondag tijd voor hen wilde nemen.
‘Geen probleem’, zei ik. ‘Was toch gezellig!’
‘Fijn’, zeiden ze, ‘als werken niet als werken voelt …’
Precies, dacht ik. Dat is het. Ik moet niks willen forceren. Ik moet het laten gebeuren. De tamtam zijn werk laten doen. Hier blijven schrijven. Niet voor Google. Niet om te worden gevonden. Maar uit plezier. En dan maar zien wat er allemaal op me afkomt. Voor 2024 zijn dat sowieso weer 15 ceremonies. Top. Zin in!!!
