Tijd voor een recap.
Heel vlug.
Want echt, elke ceremonie levert zo veel mooie momenten op, zo veel mooie nieuwe verhalen.
Neem afgelopen zaterdag. Dat je voor aanvang van de ceremonie vraagt of iedereen zijn telefoons uitzet, dat iedereen knikt en dat als de ceremonie pas een paar minuten aan de gang is oma van 92 per ongeluk op de SOS-knop van haar horloge klikt en iedereen krijgt te horen dat er verbinding wordt gelegd met de hulpdiensten.
Dat is een anekdote, waar een heerlijk verhaal van te schrijven is. En wat ik eigenlijk ook het allerliefste doe. Want dat is mijn vak, ook als trouwambtenaar: dingen zien, horen, meemaken en die omzetten in een verhaal.
En ik maak zo veel mee de afgelopen weken.
Maar ik kom er niet toe om die te delen.
Dat is niet perse erg natuurlijk. Ik heb al zo veel verhalen gedeeld dat jij ze lang niet allemaal zult gaan lezen. En ook Google leest ze graag, volgens mij, want ze benaderen me tegenwoordig uit heel Nederland. Maar ik deelde die verhalen vooral omdat ik nu eenmaal graag schrijf en via dit blog een persoonlijk archief aan kan leggen, een soort van dagboek als trouwambtenaar. Dus ergens wil ik hier ook blijven delen.
Tegelijkertijd: ik ben meer dan babs. Dus even dacht ik dat ik die verhalen beter kon delen op mijn andere site. Maar ook daar is er de klad even in gekomen.
Het is zoeken.
Kom Jeroen, niet gaan zwemmen tijdens het schrijven. Blijf bij de insteek.
Oh ja.
Een recap dus.
Mijn seizoen begon dit jaar op 18 april, met een ceremonie in het kasteel in Helmond. Zelden zo veel gelachen tijdens een ceremonie als daar. Prachtig stel, honderd gasten aanwezig, live muziek … Een feestje was het.
We zijn twee maanden verder en ik heb elf ceremonies mogen leiden. In kastelen, op prachtige feestlocaties, de laatste was afgelopen zaterdag op het strand in Kijkduin. En echt, elk stel was anders. En dus was elke ceremonie compleet anders.
Veel traantjes gezien. Want als je terminaal zieke vader je weg mag geven, zie het dan maar eens droog te houden. Ook mijn ooghoekjes waren vochtig.
Veel gelachen vooral. Echt heel veel gelachen!
Het is en blijft bijzonder om mensen uit te moeten leggen dat dit in de zomermaanden gewoon deels ‘mijn werk’ is. Ik leid ceremonies. Dat is wat ik doe.
Het voelt niet als werk.
Zo wil ik het ook niet gaan voelen.
Ik wil klikken met mensen. Ik wil hen leren kennen. En ik wil er voor zorgen dat zij de ceremonie krijgen die bij ze past. Nee, ik wil hun verwachtingen overtreffen. Dat vind ik de uitdaging. Dat we een avond hebben gekletst, dat ik naar huis ga en dat een stel tegen elkaar zegt: het zal mij benieuwen wat hij daar van gaat maken! Dat vind ik mooi!
Ik wil verhalen ophalen en delen!
Net wat anders denken dan een andere babs misschien. Het allemaal net wat anders insteken. Losjes. Persoonlijk. Tikkeltje gevat soms, tegen het randje aan hangend. ‘Je moet tegen een stootje kunnen’, zeg ik altijd.
Nou ja …
Waardeloze recap! En ik haal mijn eigen woorden dat ik zo graag verhalen vertel eigenlijk alleen maar onderuit -)
