‘Jeroen, wat doe jij eigenlijk nog meer dan de krant en trouwen?’
Ik sta met een schoffel in mijn hand en het zweet op mijn voorhoofd in mijn moestuin, waar de buurman zijn preiplantjes aan het zetten is en mij, gebukt, vraagt wat ik eigenlijk voor de kost doe.
Goeie vraag, zeg ik.
Lastige vraag ook.
Want ik schrijf. Dat doe ik vanaf het moment dat ik na verschillende banen bij verschillende bedrijven als twintiger ontdekte hoe fascinerend en hoe leerzaam het is om telkens andere mensen te mogen interviewen om hun verhaal op te tekenen.
Dat resulteerde er in dat ik uiteindelijk mijn eigen weekblad uit ben gaan geven (schrijf ik hier nog wel eens een bericht over, want echt: dat is zo ontzettend leuk!) en dat ik ben gaan babsen.
Tot twee jaar terug schreef ik nog veel in opdracht. Dus: teksten voor bedrijven en bureaus. Interviews, teksten voor websites, persberichten, enz. Geen specialisatie. Dat past niet bij mij. Ik moet afwisseling hebben, liefst zo veel mogelijk. Ik ben op veel plekken in het land geweest, heb veel mensen gesproken. Hartstikke mooi. Veel gezien en veel geleerd ook.
Maar: hoe meer ik ging trouwen, hoe meer ik voelde dat dit me zo veel plezier en voldoening geeft. Dus ben ik daar energie in gaan steken en is het schrijven in opdracht op het tweede of derde plan komen te staan.
Ik schrijf nog steeds, hoor.
Laatst nam een interieurarchitecte contact met me op. Ze wilde geen stijve teksten op haar website hebben staan. Het moest kort zijn, maar anders, heel eigen, een tikkeltje eigenzinnig ook wel. En ja, dat vind ik dan nog steeds mooi om haar te kunnen helpen.
En ik heb nog steeds mijn vaste klanten: bedrijven met wie ik een band heb opgebouwd en voor wie ik werk.
Maar wat ik zo mooi vind om te merken en wat ik eigenlijk alleen maar wil zeggen met dit verhaal: ik heb keuzes gemaakt.
Schrijven is wat ik deed en wat ik nog steeds doe, maar door daarin een afslag te nemen, naar het trouwen toe, en dat energie te geven, komen er ineens heel andere vragen en ‘klusjes’ op mijn bord te liggen.
Want er is intussen zo veel bij gekomen, alleen maar omdat ik ben gaan doen wat ik het allerliefste doe en zonder dat ik er op aan het jagen ben.
Want of ik – zonder dat de twee directeuren het wisten – een woordje wilde doen tijdens het personeelsfeest, waarin ik de gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue wilde laten passeren, met een knipoog?
Ja. Keileuk!
Of ik de ca tien jubilarissen wil interviewen die het bedrijf in het zonnetje wil zetten? Mag lekker informeel!
Ja hoor, doe ik. Leuk!
Of ik ‘op wil treden’ tijdens het jubileumfeest van het bedrijf: een interview met de directie op het podium, in aanwezigheid van alle relaties? En opnieuw: dat mag lekker luchtig!
Keileuk!
Binnenkort maak ik zelfs een ‘zakenreis’ naar Zuid-Frankrijk. ook daar schrijf ik nog wel een apart bericht over.
Ik doe wat ik graag doe, zelfs zonder dat het als werken aanvoelt. Ik heb mijn wekelijkse column, kan met mijn weekblad bijna elke richting in die ik zelf wil, ik kan initiatieven nemen, kan mijn creativiteit volop kwijt achter mijn toetsenbord, sta continu in contact met andere mensen. En in alles wat ik doe, kan ik ook nog eens heel dicht bij mezelf blijven.
Het plaatje klopt
Ik blijf alleen met één probleem zitten …
Want: ‘Jeroen, wat doe jij eigenlijk nog meer dan de krant en trouwen?’
Ik heb de hele tuin geschoffeld, maar wist nog steeds niet hoe ik daar nou eens met een paar mooie volzinnen op kon antwoorden …
