‘Affa’, schreef hij met zijn vingers op mijn motor.
Drie weken terug had ik als babs een afspraak bij een bruidspaar onder de rook van Rotterdam. Het was mooi weer. En dus ging ik met de motor.
Ben ik een fervent rijder?
Nee hoor. Kom ik zo op terug. Die motor staat thuis altijd buiten, onder de carport. Dat zag ook de aanstaande bruidegom, die bij mijn vertrek een tekstje in het stof op de benzinetank schrijft: affa. Was een afkorting die ik niet kende.
Moest ik thuis maar eens opzoeken.
‘Stoere biker’
Ik rijd dus motor. Of beter gezegd: ik heb een motor.
Dat begon ooit, lang geleden alweer, in de kroeg. Een paar vrienden gingen hun motorrijbewijs halen en ik dacht: leuk, ga ik ook doen.
Nooit eerder brommer gereden.
Nooit eerder naar motors omgekeken.
Maar een half jaar later had ik mijn rijbewijs en kocht ik mijn eerste motor: een Suzuki Intruder 750cc. Ik heb me lang een ‘stoere biker’ gevoeld op die motor, tot ik de foto’s terugzag van de motorvakantie: twee meter lijf op een kleine motor gevouwen.
De Suzuki werd ingeruild. Tegen een Honda Shadow 1100 cc, die ik meer dan twintig jaar zou rijden. Totdat mijn dochter het leuk vond om af eens mee te gaan, we zelfs plannen smeedden om met de motor naar Frankrijk te gaan, mijn vrouw en andere dochter achterna, en ik ook die motor inruilde voor weer een iets grotere: een Harley Davidson Electric Glide.
Wilde ik perse een Harley?
Nee joh, we hebben een motorzaak in het dorp. Die had deze motor toevallig staan. Ik heb een proefritje gemaakt met mijn dochter. Wij allebei enthousiast. En dus was de koop een feit.
Ik heb niks met merken.
Nog steeds niks met motors eigenlijk ook.
Had het een knalgele Kwatta Pindol 1500 cc geweest, dan had ik hem ook gekocht. Het ging me om het comfort.
Wat wel grappig is – even tussendoor – twee jaar geleden had ik een kennismakingsgesprek met een bruidspaar. Ik ging op de motor. Hij ziet me aankomen, komt naar buiten, bekijkt de motor, loopt met me mee naar binnen en lacht tegen zijn vrouw: ‘Hij heeft een Harley!’
Wat bleek: de man had bijna vijftien jaar in een Harley-shop gewerkt. Hij reed Harley, zijn vriendin, net als heel zijn familie. Je begrijpt: de klik was er snel!
Maar goed …
‘Je moet hem wel Poetsen’
Maandagmiddag gaat de bel. Twee heren staan aan de voordeur: getuigen van Jehova.
‘Dat had ik nou nooit achter jou gezocht’, zegt de ene heer.
Ik kijk hem vragend aan.
‘Jij op een motor …!?’
Wat blijkt: de heren lezen mijn verhalen in de krant en hebben een beeld van mij gekregen. Die motor past niet in dat beeld.
We kletsen wat. En op het moment dat ze afzwaaien, wijst hij nog eens naar de motor: ‘Je moet hem wel poetsen …’
Ik kijk.
Verrek: de tekst van drie weken geleden staat nog steeds in het stof. Affa.
Terug binnen heb ik meteen opgezocht wat het betekent: Angels Forever, Forever Angels.
En … ben ik hem meteen gaan wassen. Dadelijk gaan ze nog denken dat ik een stoere vent ben -)
