De Tour de France een uitdaging? De Wandelvierdaagse van Nijmegen?
Ha. Dan ik: vier afspraken met bruidsparen die in augustus trouwen. In 9 dagen tijd. En in die tijd ook nog kennis gemaakt met een stel en twee stellen getrouwd.
Eerst die afspraken.
Vorige week maandagavond was ik in Limburg, zat ik in een keuken met originele jaren ’80 look van een kippenstel. Drie dagen later achter in een gigantische tuin achter een prachtig verbouwde woonboerderij in een piepklein dorpje in het zuiden van Brabant, met de geiten die zich er blèrend continu mee bemoeiden. Zondag in bourgondisch Den Bosch, bij een oud-topsportster en oud-international die met haar buitenlandse vriendin gaat trouwen. En gisteren ‘gewoon’ in Uden, bij het jongste stel dat ik dit jaar ga trouwen.
Zie je de overeenkomsten?
Nee hè. Ik ook niet.
Die zijn er ook niet. En dat is nu juist het mooie aan wat ik doe: in anderhalve week tijd ben ik de levens van vier totaaaaal verschillende stellen en stijlen ingedoken.
Elk gesprek verloopt weer heel anders. Want: ander verhaal. En toch is er een overeenkomst: het is telkens ongedwongen. Ik interview niet, we kletsen. Gewoon omdat ik alles wil weten.
Omdat het gesprek zondag in het Engels was, heb ik het opgenomen. Uit voorzorg. Bleek achteraf niet nodig te zijn. Maar wat ik wil zeggen: ik heb een stukje opname gisteren teruggeluisterd. Vreselijk natuurlijk om je eigen stem te horen. Vindt iedereen. Ik ook. Klink ik in het echt ook zo? Ja hoor! Maar wat me opviel, is dat ik zo veel lachte in het gesprek. Ik had er lol in. Dat vond ik mooi om terug te horen.
Dus: vier ‘interviews’ met stellen die in augustus gaan trouwen.
Dan had ik maandagavond nog een kennismakingsgesprek met een stel dat volgend jaar gaat trouwen. Uit Nijmegen, aan de vooravond van de Wandelvierdaagse.
Bizar, maar juni volgend jaar zit mijn agenda al nagenoeg vol. Ooit had ik het gevoel dat ik mezelf toch maar vooral zo goed mogelijk moest presenteren in zo’n gesprek, hopend dat een stel mij leuk genoeg zou vinden. Nu kan ik dat volledig loslaten. Ik verkoop mezelf niet, ik ben gewoon mezelf. En dan zien we wel of het klikt. Sterker nog: soms lijkt het alsof een stel zich aan mij aan het verkopen is -)
En dan in het weekend dus nog twee ceremonies ‘gedraaid’, eentje in Gemert, in de prachtige barn van Blooming Style. Echt, wat een plaatje. Dat je al aan komt lopen, vanaf de parkeerwei, het zandpad oversteekt, richting entree van de barn, in één rechte baan naar de barn en de bar. Knap zoals ze dat plaatje bij Blooming Style toch telkens weer zo kloppend weten te krijgen. En dat heel de dag zich in en rondom die barn afspeelt, maar je toch het gevoel hebt dat je telkens op een ander plekje bent.
En dan zaterdagavond bij Auberge Eeckaerde in Eindhoven. Kende ik niet. Maar wat een fijne, gastvrije plek. Met een ceremonie buiten, onder de bomen, lekker losjes, met alle 75 gasten die dicht op elkaar stonden, drankje in de hand. Ik houd daarvan. Dat ongedwongene. De ceremonie als aftrap van het feest. En … wat hebben we gelachen! In mijn ooghoeken zag ik zelfs iemand van de bediening smakelijk mee lachen. ‘Dat was echt leuk’, zegt hij na afloop.
En ja, de Wandelvierdaagse zal ook gewoon leuk zijn. Maar zwaar? Nee joh, moet je eens babs zijn -)
PS Die foto bij dit verhaal is deze keer GEEN selfie!!!
