Yes, mijn Frans doet het nog!

Afgelopen weekend had ik een ceremonie op Corsica.

Inderdaad, dat was ook mijn eerste reactie toen het stel mij benaderde of ik hun babs wilde zijn. Want Corsica … op misschien 20 minuten fietsen van waar ik woon, ligt een straat met die naam: Corsica.

Ik had geluk: het was het andere Corsica -)

Een van de mooiste trouwlocaties ter wereld

‘We zijn op zoek naar de allerleukste babs’, hadden ze geschreven. ‘Maar die was al bezet. Dus dan jij maar …’

Je snapt: de klik was er eigenlijk meteen, vanaf het eerste mailmoment.

Want nee, je trouwt niet zomaar op Corsica. Ik had zelfs nog even gegoogeld naar de trouwlocatie: Le Domaine Lagnonu in Coti-Chiavari. Het Belgische Flair nam het een paar jaar geleden zelfs op in haar lijstje van 7 mooiste trouwlocaties ter wereld.

Daar trouw je niet door alleen je spaarvarken kapot te slaan.

En toch … ‘Wij zijn gewoon op zoek naar een nuchtere, gezellige, vrolijke trouwambtenaar die vooral mij door het spannende moment heen kan slepen’, mailde de bruid.

Superleuk, nuchter stel.

Het klikte over de mail. Het klikte ook bij de kennismaking. Het gesprek bij het stel thuis was daarna vertrouwd gezellig. En dus landde ik vorige week donderdag op Corsica. Met vrouw. Om het nuttige dan maar met het aangename te combineren. Maar: zonder koffer …

De koffer was niet meegereisd naar Ajaccio

In een vorig leven studeerde ik Frans. Echt: na mijn opleiding sprak en schreef ik niet alleen vloeiend Frans, ik dacht zelfs in het Frans.

Leuk, dacht ik meteen na mijn studie, dan ga ik een seizoen druiven plukken. Om mijn Frans dan ook maar gelijk in de praktijk te brengen. Ik was niet de enige Nederlander die dat idee had … Heel de week tussen de Nederlanders gezeten.

Amper een woord Frans gesproken.

Het Frans zakte steeds dieper weg.

Was ik met het gezin in Frankrijk, belandden we steevast op een camping met Nederlandse eigenaren. Huurden we een kano, was dat bij een Nederlands stel dat daar toevallig dat jaar een kanoverhuur was opgestart.

Het was me gewoon niet gegund om mijn Frans te onderhouden en – later – op te halen.

Maar … dat heb ik nu dus gekund. Op Aéroport Ajaccio Napoléon Bonaparte, een klein vliegveld, waar we al snel naar een lege bagageband stonden te kijken: onze koffer was kwijt.

Het lag aan mijn Frans

Ik loop naar de balie.

‘Y a-t-il une chance que notre valise soit encore livrée’, vraag ik.

Dus: of er nog kans bestaat dat onze koffer alsnog op de band tevoorschijn komt.

De vriendelijke man maakt me duidelijk dat die kans nul is. Maar: we mogen een formulier invullen, we krijgen allebei een toilettasje mee en hij belooft er werk van te gaan maken.

Alles gaat in het Frans.

En tuurlijk: ik baal dat de koffer er niet is. Al mijn benodigdheden voor de ceremonie had ik gelukkig in de handbagage gedaan. Alles behalve … mijn toga. Nou ja, vraag ik gewoon de trouwlocatie of ze toevallig een toga hebben liggen. Komt wel goed, denk ik bij mezelf.

Ik baal. Een beetje. Maar eigenlijk … ben ik vooral blij als we naar onze huurauto lopen: mijn Frans doet het nog!

We zijn direct wat boodschappen gaan doen, de volgende dag hebben we Bonifacio bezocht – wat een prachtige stad, wat een heerlijk eiland is Corsica sowieso – en toen we in de avond naar huis reden, ging de telefoon: onze koffer was met een volgende vlucht meegekomen!

Mooi. Kon ik de volgende dag dus gewoon de babs in toga zijn.

Alles kwam gewoon nog goed.

En ik denk, nee ik wil graag geloven … dat dit aan mijn Frans lag.

Dus: ga je trouwen op Corsica?

Ik ga mee! Trouw je op een locatie in de wereld waar ze Frans praten? Kom maar op. Maak je om mij als babs maar geen zorgen, ik red me er wel. Zelfs als de koffer kwijt raakt!

Ik heb mezelf dit weekend bewezen!

Oh … en mijn Engels en Duits wil ik anders ook wel weer eens testen  -)