En er rolde een traan over mijn wang …
December was een heel bijzondere maand voor mij en dat heeft nu eens niet te maken met mijn werk als zelfstandig trouwambtenaar. Want in december had ik geen ceremonies staan. Maar … met de krant.
Wat een ouderwetse krant met mijn hippe ‘gebabs’ te maken heeft?
Kom, dat zal ik je eens vertellen.
‘Dat moest een bijzondere worden’
Naast dat ik babs ben, geef ik in eigen beheer een weekkrant uit die in drie kernen verschijnt, de Erpse Krant. Op 19 december verscheen de laatste editie van die krant van dit jaar. Dat moest een bijzondere worden, had ik me voorgenomen.
Want de wereld staat in de fik.
We luisteren niet meer naar elkaar, zo lijkt vaak.
We kijken steeds minder naar elkaar om.
Het werd tijd dat wij als krant ingrepen!
We gaan de dikste krant ooit maken, had ik bedacht. Een krant die in het teken zou staan van contact met elkaar.
En dus ging ik op bezoek bij een vrouw die deze zomer haar man had verloren, op veel te jonge leeftijd: hoe is het om heel abrupt het contact te moeten verliezen met iemand van wie je zo veel houdt?
Ik sprak een ‘meisje’ van 25, die het leven nog niet zo heel lang geleden niet meer zag zitten. Ze voelde zich eenzaam. Het hoefde eigenlijk niet meer zo van haar. Hoe herwon ze het vertrouwen in zichzelf? Oftewel: hoe maakte ze weer contact met zichzelf en van daaruit weer met anderen?
Twee gesprekken die ik met een brok in de keel voerde én uitwerkte.
Ik sprak een gezin uit Iran, dat vijf jaar geleden vluchtte naar Nederland. Hoe is het om op een vreemde plek, ver weg van alles en iedereen die je lief is, een nieuw bestaan op te moeten bouwen, met nieuwe contacten.
Mensen konden anoniem een complimentje insturen voor in de krant om hun waardering voor een ander uit te spreken. De krant kwam barstensvol prachtige, vaak ontroerende en soms grappige woorden te staan.
Ik ging vijf dagen op rij op pad, als ‘razende reporter’, om spontaan praatjes te maken met mensen – want: is dat lastig? – en daar verslag van te doen.
Het werd de dikste krant ooit. Een krant die heel dicht bij mij is komen te staan en voor mijn gevoel dan ook de mooiste Erpse Krant ooit werd!
En toen … was daar het Erpse Krant TOP500 Café
Vijf jaar geleden zijn we vanuit de Erpse Krant het initiatief gestart om als dorpen een eigen TOP500 samen te stellen. Een lijst met de mooiste nummers aller tijden, althans: volgens dorpsgenoten.
Die lijst kwam er.
Het leidde zelfs tot een eigen TOP500 Café, dat vorige week zondag plaatsvond in Café Schansoord, in een stampvolle kroeg, vlak nadat die allerdikste krant ooit was verschenen, met dj’s die nummers uit de lijst draaien en met lokale artiesten die live nummers spelen en zingen.
Het was bijna 20.30 uur en aan mij om de nummer 1 aan te kondigen, die dit jaar een ode was aan een overleden dorpsgenoot, van wie ik de vrouw had gesproken voor die laatste krant.
Ik greep de microfoon … en schoot vol.
Het was dat alles dat bij elkaar kwam, denk ik. De verhalen, de reacties daarop, het enthousiasme van iedereen, de emoties … en misschien ook wel de paar biertjes die ik al op had -) Ik zei wat ik moest zeggen, maar deed dat zichtbaar geëmotioneerd.
Begrijp je nu waarom het maken van een krant lijkt op mijn werk als babs?
Je werkt aan iets dat iets losmaakt bij de mensen, zowel in aanloop naar de dag toe als na het verschijnen. Ik heb mensen gesproken, hen geïnterviewd en al die input vertaald naar verhalen. Dat doe ik als ‘krantenmaker’, dat doe ik als trouwambtenaar.
Ik heb mogen werken aan iets dat wat teweeg heeft gebracht bij mensen, iets wat mensen bij elkaar brengt en wat emoties oproept zelfs. ‘Ik heb gehuild bij het artikel over dat meisje’, vertelde iemand me.
En … die krant, die dikste Erpse Krant ooit met het TOP500 Café daar nog eens als toetje achteraan, heeft mij zo ontzettend veel voldoening gegeven. Ik kan daar oprecht van genieten, om iets te maken, aan iets te werken dat wat oproept. Net als het trouwen …
En dus … rolde er die traan over mijn wang. Maar ik beloof je: bij jullie ceremonie zal ik het droog houden -)
