‘Waarom hadden we hem ook alweer gevraagd?’

Dus ook jullie willen een persoonlijke ceremonie met humor?

Afgelopen vrijdag heb ik een ceremonie. In de grote, prachtige tuin bij de ouders van de bruid. Ik ben de babs en er is ook een gastvrouw van de gemeente bij aanwezig. Aardige vrouw.

Voor de ceremonie kletsen we wat.

Dat zij merkt dat er in haar gemeente steeds meer mensen een beroep doen op babsen van buitenaf. En dat zij dat zelfs begrijpt ook. ‘Al is er wel eentje waar je echt mee kunt lachen, hoor’, vertelt ze. ‘Die probeert er in ieder geval nog iets bijzonders van te maken.’

Maar, zo geeft ook zij toe, de meeste babsen houden het bij een redelijk geijkt praatje, dat ze larderen met een paar anekdotes die ze tijdens een gesprekje op hebben gehaald.

Of ik nooit heb overwogen om bij een gemeente te solliciteren als trouwambtenaar, vraagt ze me?

En nee, dat heb ik niet. Geen moment. Ik wil niet dat er ook maar een zweem stijfheid om mij heen komt hangen, ik wil mijn eigen soepele lijn trekken, ik wil tijd maken, tijd investeren, baas zijn over mijn eigen agenda, ik wil mijn eigen sausje over een ceremonie heen gieten, ik wil dat het losjes is, gezellig, liefdevol en vooral: dat er gelachen wordt. Veel gelachen.

Ik wil geen ambtenaar zijn, in de saaie betekenis van het woord.

Ik wil – in alle bescheidenheid – de presentator zijn, de gangmaker, de sfeerbepaler, degene die jullie heel liefdevol op het rooster legt, voor wie een bruidspaar heel bewust heeft gekozen, gewoon omdat we een klik hebben. Degene die een bruidspaar door en door wil leren kennen.

Ik hoef niet de stellen te trouwen die de gemeente me toewijst. Ik wil de mensen trouwen die gaan voor anders. Voor wie de ceremonie een kickstart moet zijn voor een topdag!

En ik wil dat de beloning dan ook navenant is. En dat ik niet word afgescheept met een paar tientjes onkostenvergoeding. Want dit is mijn werk.

Nou ja, zoiets vertelde ik haar.

Zij begreep me.

Het werd een heerlijke ceremonie.

‘Waarom hadden we hem ook al weer gevraagd’, vraagt de bruidegom op een gegeven moment aan de bruid, nadat ik nog eens de draak heb gestoken met een eigenschap van hem. Zijn lach verraadt dat hij geniet. En ik met hem.

Dit is wat ik wil doen. Dat voel ik. Maar dan wel op mijn manier. Als babs, zelfstandig trouwambtenaar of ceremoniespreker, maakt me niet uit hoe je me uitscheldt, als degene in ieder geval die er iets onvergetelijks van maakt.

En hoe leuk, dat de gastvrouw van de gemeente na de ceremonie naar me toe komt:

‘Kijk, dit was nou eens persoonlijk!’