Ze hadden gezocht op trouwambtenaar + Brabant + humor en kwamen op mijn site uit.
Of Brabant als zoekwoord belangrijker was dan humor weet ik dan weer niet. Dat zou wel bijzonder zijn: het stel zelf komt niet uit Brabant. Maar met Brabant hebben ze een klik. Daar lagen eerlijk gezegd ook wel wat roots, van allebei.
Maar goed … dat is allemaal niet wat ik wil vertellen.
Vorige week maakten we kennis. Uurtje gekletst, bij mij in de ‘werkplaats’. Superleuk gesprek. Lekker nuchter stel, met drie kinderen, dat thuis trouwt, zonder al te veel fratsen en friemels, zonder dat het Pinterest-worthy moet zijn, een trouwdag die moet eindigen in een knalfeest, maar moet beginnen met een relaxte, persoonlijke ceremonie waar het bruidspaar en de gasten al mooi wat hebben kunnen lachen.
En dus: trouwambtenaar + Brabant + humor
Ze waren er snel uit. De volgende dag al kreeg ik een appje: het klikt, wil jij ons trouwen?
En ook ik was er direct uit: het klikte inderdaad. Dus: ja, leuk!
Dus jeroen, jij bent een trouwambtenaar met humor?
Nou ja, dat zou je dan zeggen, toch? Een stel zoekt op een trouwambtenaar met humor, vindt mij, raakt enthousiast, maakt persoonlijk kennis, is dan nog steeds enthousiast en kiest voor mij.
Dus … ehm … ja!
Met dat gevoel, vol vertrouwen in mezelf, ga ik vrijdag het weekend in. Druk programma. Behalve op vrijdagavond. En dus zitten we lekker met zijn tweetjes op de bank.
Filmpje!
Nou hebben wij daar de afgelopen weken niet zo’n goede hand in, in het kiezen van een film die we allebei leuk vinden. Eén avond hebben we de moed opgegeven, na drie keer een film na een kwartier stopgezet te hebben. Eén keer hebben we Invasie gekeken, tot het einde. En dat mag best een prestatie genoemd worden, want na afloop keken we elkaar aan en zeiden we zo ongeveer tegelijkertijd: ‘Zo’n slecht film heb ik nog nooit gezien!’ En die derde avond hebben we een film gekeken die Invasie benadert, maar waarvan ik de titel vergeten ben, net als waar de film eigenlijk over ging, want halverwege ben ik in slaap gevallen, iets na mijn vrouw …
Afgelopen vrijdag koos Susanne: Lune de Miel avec ma Mère. Oftewel: op huwelijksreis met mijn moeder.
En echt: heerlijke film. Het script hadden jij en ik samen ook kunnen schrijven; en dan nog beter ook waarschijnlijk. Het verhaal is compleet onwaarschijnlijk, zit vol rare en onmogelijke wendingen en platgetrapte grappen, maar we hebben er allebei smakelijk om kunnen lachen.
Eindelijk weer eens een goede film, zeiden we aan het einde.
Dus toen ik hier mijn verhaal voor vandaag ging schrijven, zocht ik naar info over die film en kwam ik bij een recensie uit op Filmtotaal, waarin de schrijver de film compleet – maar dan ook echt compleet – afbrandt. ‘Wie zit hier nu op te wachten’, is de conclusie!
Tja … en nu weet ik het even niet meer zo goed.
Het ene moment word je geroemd om je humor, het volgende wordt je neergezet als een infantiele vent zonder smaak …
Het valt niet altijd mee om een trouwambtenaar te zijn. En al helemaal niet een trouwambtenaar uit Brabant met humor -)
