‘Hoe is het’, vraag ik.
De ceremonie staat op het punt van beginnen, de circa vijftig gasten zijn allemaal al op hun plekje gaan zitten, het bruidspaar heeft nog even een momentje voor zichzelf.
‘Ze zijn op van de zenuwen’, had de ceremoniemeester mij verteld.
‘Dan loop ik er wel even naar toe.’
De bruid zat voorovergebogen op haar stoel. Ze zag er prachtig uit, maar inderdaad: ze was doodzenuwachtig. Waarvoor? Dat kon ze me niet vertellen.
Ik vind dat logisch, dat je nerveus bent.
Je maakt zo meteen je entree, veel gasten zien je voor het eerst die dag, je hebt er maanden voorbereidingen op zitten en dan schrijd je zo meteen dus tussen alle mensen door die je lief hebt. Ga er maar aan staan.
Hoe bedwing je die zenuwen?
Niet, denk ik. De een is sowieso wat relaxter dan de ander. Maar het is volgens mij verder niet erg dat je zenuwen voelt. Laat ze maar door je lijf gieren. Hoort er gewoon bij.
En natuurlijk: je hebt de cliché tips.
Adem in, adem uit.
Een borreltje om de scherpe randjes eraf te halen.
Yogamatje uitrollen en een meditatiesessie starten met je mental coach zonder wie je hele trouwdag niet door kan gaan.
En ja, dat zal ongetwijfeld allemaal een beetje helpen. Maar ik denk dat het beter is om het maar te accepteren dat je even geen raad weet met jezelf. Klinkt makkelijk, maar daar heb je dan maar even mee te dealen. Hoort erbij.
Gaan die zenuwen snel weg?
Ja. Zodra je als bruidspaar eenmaal op je plekje zit en de babs begint te praten vallen de zenuwen als vanzelf van je af. Echt, ik heb nog geen bruidspaar meegemaakt bij wat dat niet gebeurde!
Hoe dat komt?
Geen idee.
Denk dat ik naast babs ook zenmeester moet worden -)
Wat ongetwijfeld helpt, is dat ik er bij iedere ceremonie voor ga dat er snel al een keer wordt gelachen. Dat breekt. Dan weten de gasten ook meteen: ‘Aha, wordt het zo’n ceremonie. Leuk!’
Waarna ze er nog eens goed voor gaan zitten!
Die eerste lach is als het zoutzuur waarin alle zenuwen oplossen.
Ook deze keer.
‘Dankjewel Jeroen’, zegt het bruidspaar na afloop. ‘We hebben er echt van genoten. Hoe het met de zenuwen ging? Die verdwenen toen jij begon te praten.’
Top!
Ben ik als babs nog nerveus voor een ceremonie?
Nee.
Nou ja, dat is misschien wat te overtuigend geantwoord. Een beetje wedstrijdspanning heb ik ook wel, hoor. Hoort erbij. Als je die niet meer voelt, is dat niet oké. Je wilt presteren. Er zit wat druk op. Dat brengt nu eenmaal wat gezonde spanning met zich mee. Prima.
Ik weet nog een van mijn eerste ceremonies …
Dat was in België. Op een kasteeltje, met uitzicht over het dal. Dik twee uur rijden. Heel eerlijk: ik was wel iets van zenuwachtig toen ik vertrok.
Die zenuwen verdwenen toen ik muziek van Hazes opzette. Echt, ik heb de hele heenweg naar België meegezongen. Geen stem meer over toen ik in België aankwam, maar de zenuwen waren weg -)
En nu ik dat zo schrijf …
Als de zenuwen straks bij jou als bruid of bruidegom door je lijf gieren, vlak voor de ceremonie, dan kom ik wel even naar jullie toe en gaan we samen Hazes zingen. Dat helpt. En anders: gezellig toch -)
