‘Jij ziet er nogal babserig uit’, zegt ze.
Het is vorige week zaterdag. Ik heb een ceremonie bij de Brabantse Hoeve. Superleuke plek. Vaker geweest. Met enthousiast, gastvrij personeel. Echt op zijn Brabants, zeg maar!
Het stel ken ik natuurlijk, daar ben ik al een avond op bezoek geweest, maar dat komt dadelijk pas aanrijden. De gasten, een veertig in totaal, heb ik nooit eerder gezien.
Ik kom aanlopen.
Meestal ben ik zo’n half uur van tevoren op de trouwlocatie aanwezig. Dan heb ik nog alle tijd om even alles in me op te nemen. Ik drink nog een koffie, maak kennis met de fotograaf, maak mijn spullen in orde, praat met wat gasten. Heel ontspannen.
Als ik deze zaterdag aan kom lopen, zijn de meeste gasten al aanwezig, op het terras, de meeste met een glas mooi drinken in de hand. De sfeer zit er al in. Ik loop het terras over als een van de gasten, ze is de ceremoniemeester van het stel blijkt snel, mij aanspreekt.
‘Jij moet de babs zijn’, zegt ze, ‘Je ziet er in ieder geval babserig uit.’
Babserig.
Mooi woord.
Maar hoe zie je er babserig uit, schiet er direct door me heen?
Ik heb een pak aan. Maar – ik gooi vlug een blik over het terras – dat hebben bijna alle mannen. Dat is een strak pak, een paar jaar oud intussen, maar nog modieus. Redelijk casual ook. Ik ben geen opvallende verschijning. Geen baasje, geen quizmaster of circusdirecteur. Ik ben gewoon de babs. Degene die het stel mag trouwen, als een voorrecht dat mij ten deel is gevallen, maar laat alle aandacht alsjeblieft naar het stel uitgaan!
Nee, het pak kan het onmogelijk zijn.
Wat dan?
Mijn leeftijd?
Nee. Een man van middelbare leeftijd. Beetje jongensachtige uitstraling nog (is misschien wel helemaal niet, maar wil ik zelf graag geloven, al is het maar om te geloven dat het wekelijkse uurtje bootcamp nut heeft!)
(PS Nu begrijp je ook die foto misschien …)
Mijn manier van lopen?
Nee, die is soepel. Een beetje zoals ik ben. Niet overdreven energiek, dat past ook niet bij een vent van bijna twee meter, maar ik scharnier nog prima, ben zeker niet vastgeroest, als symbool voor de manier waarop ik mijn ceremonie zou doen.
Dat kan het niet zijn.
Van alles flitst er door me heen. Maar ik krijg het niet bedacht.
‘Jij ziet er babserig uit …’
‘Kun je dat zien dan’, vraag ik.
Ze lacht. En knikt met haar hoofd naar de toga en de tas die ik mijn handen heb. Ach ja, natuurlijk …
