Vanmorgen was ik bij een vrouw met een pluktuin.
Zeven jaar geleden was ze op de woonboerderij komen wonen met haar man. Een van haar wensen: een eigen pluktuin. Het eerste jaar heeft ze wat geëxperimenteerd, zonder succes, het jaar erop heeft ze het serieus aangepakt.
Prachtige tuin geworden! Met meer dan zestig verschillende bloemen, in alle denkbare kleuren. Ze ontvangt groepjes mensen, leidt hen rond, laat hen zelf plukken, geeft workshops, maakt zelf boeketten, enz.
Waarom ik dit vertel?
Ze werkt in de zorg. Dat noemt ze haar hobby. Haar tuin is haar vakantie. Zo zegt ze dat. Hoe mooi is het als je dit zo kunt zeggen.
Maar wat ik vooral zo mooi vond is dat ze vertelde dat ze zo gelukkig wordt als ze andere mensen met haar bloemen blij kan maken …
Hé, dacht ik, dat is de mijne!
Ga ik uitleggen …
Ik ben Hazes-fan. Altijd geweest.
Rond ’90 kocht ik zijn dubbel-cd: al 15 jaar gewoon André. Het duurde daarna een tijdje voor ik weer eens andere cd’s ging luisteren -) Ik ben alle andere cd’s gaan kopen en ging daarna elk jaar naar minimaal één concert van hem, in Ahoy of de Arena. Hij raakte me. Zijn muziek. Zijn stem. Zijn teksten. En nog steeds.
(Intussen is mijn muzieksmaak iets breder geworden …)
Bij zijn uitvaart in de Arena sprak toenmalig burgemeester van Amsterdam Job Cohen. Dat Hazes niet van de ingewikkelde teksten was, maar zijn pen in zijn hart doopte …
Dat vond ik toen zo mooi. Dat wilde ik ook! Schrijven, recht vanuit het hart. Ik was toen net begonnen als freelance journalist/tekstschrijver. Toen het aanbod kwam om een krant over te nemen, hapte ik gretig. Ik zou dan minder in opdracht en meer op intuïtie kunnen gaan schrijven. Een eigen column ook!
Leven, beleven en schrijven. Dat is wat ik wilde.
En dat werd nog verder ingevuld toen ik ook babs werd!
Ho Jeroen … je slaat weer door.
Oh ja, het ging over dat ‘blij maken’.
Het is één van de regels uit Kleine Jongen, een van de mooiste nummers van Hazes: ‘Maak de mensen blij, dan zul je echt gelukkig zijn.’
Dat is mijn motto geworden.
Ik wil dingen doen die er toe doen. En mezelf daaraan ondergeschikt maken. Dat doe ik soms iets te veel van het goede misschien, maar dat is weer een ander verhaal. Als je andere mensen blij maakt, dan word je daar gelukkig van. Dat is toch de hele essentie van het leven!? Als je daar op kunt focussen …
Het is waarom ik trouwambtenaar ben.
Niet om mezelf zo nodig in the picture te plaatsen, maar juist om andere mensen te laten shinen. Een ceremonie leiden waar iedereen van geniet, bruidspaar én gasten. Waar over na wordt gepraat. De aftrap geven naar het mooiste feest dat ooit is gevierd. ‘De meest fantastische trouwambtenaar ever zijn’, zoals een van de gasten dat ooit ergens plaatste bij een reactie op de socials van het bruidspaar en die ik ben blijven koesteren.
Trouwen om mensen blij te maken … en daarmee ook mezelf!
Eerder dit jaar ben ik als babs begonnen met wekelijks bloggen.
Elke week een verhaal. Dat was het spontane idee. Voor de fun. Maar ook omdat ik als babs toch ook iets aan pr wil doen. Want ik wil zo veel mogelijk ‘ja’ horen. Mond-tot-mond werkt het beste, maar ik heb nu eenmaal die site. Dan wil ik ook worden gevonden.
Het werkt: mijn site word steeds beter gevonden, merk ik. En dat is mede dankzij mijn schrijfsels. Die zijn niet zoekmachinegericht, niet afgestemd op Google. Nee, die schrijf ik zo veel mogelijk op gevoel, lekker uit de losse pols.
Het eerste jaar heeft ze geëxperimenteerd, vertelde ‘de bloemenvrouw’ me vanmorgen. Daarna is ze het serieus aan gaan pakken …
Misschien dat ik dat met bloggen volgend jaar dan ook ga doen -)
