Komt het volgende jullie bekend voor als bruidspaar?
Jullie hebben besloten te gaan trouwen en willen de dingen dus ook zo snel mogelijk geregeld hebben. Datum, trouwlocatie, fotograaf, jullie eigen trouwambtenaar, de band of dj …
Het kan allemaal maar vast liggen.
Dus met het aanzoek net achter de rug, overbelast je Google, leg je tig Pinterestbordjes aan, speel je Instagram uit … op zoek naar zo veel mogelijk inspiratie. Gewoon, omdat het keileuk is om te doen.
Toch?
Want jullie trouwdag, daar kijk je zo ontzettend naar uit … Er valt zo veel te bespreken samen, zo veel te regelen, zo veel afspraken met zo veel verschillende mensen … Leukleuk!
Herkenbaar?
Mooi, dan mogen jullie eens aan onze hond uitleggen hoe dat werkt.
Want echt!
Ik werk van huis uit, vanuit mijn ‘werkplaats’ in de tuin. Dus als ik even vast zit in mijn werk of gewoon tijd over heb, dan ga ik er op uit. Want ik zit al zo veel binnen. Veel te veel naar mijn zin eigenlijk. Dus hop, in de beentjes.
Ik kom deze ochtend binnengelopen, waar Cato – onze boxer – op haar poef ligt. Even voor het beeld: die poef is een kratje met een kussentje erop, dat tegen de verwarming aan staat en van waaraf ze buiten alles in de gaten kan houden.
‘Kom’, zeg ik, in al mijn enthousiasme. ‘Ga je mee? Gaan we wandelen.’
Ze kijkt op, maar laat direct haar kop ook weer vallen. Het is duidelijk, ze heeft er geen zin in. Maar ik heb weer geen zin om alleen te gaan wandelen. Dus houd ik aan, komt ze na wat aandringen tergend langzaam naar me toe gesjokt, kop op onweer, riem ik haar aan en gaan we op pad.
Dit is serieus waar: het eerste stuk moet ik haar wel eens vaker met me mee trekken. Vandaag is het helemaal erg. Ze blijft strak een meter achter me lopen. Ik word boos. Zij trekt zich er niks van aan. Verwend kind!
Totdat …
Na een kilometer bereiken we het zandpad, waar ik haar los laat. En dan … is ze ineens weer die vrolijke hond!
We doen een rondje van zo’n 6, 7 kilometer. Door paadjes, langs rivier de Aa, over het voetpad, langs het kabouterbos terug naar de straat. En al die tijd loopt ze los. Ze rent, ze plonst, ze spettert, ze sjouwt met stokken … Ze heeft de tijd van haar leven.
Dus willen jullie kennis maken met mij als trouwambtenaar?
Zullen we dat dan bij mij op kantoor doen? Kunnen jullie Cato eens uitleggen dat je er gewoon meteen vol enthousiasme in moet stappen als je iets leuks voor de boeg hebt!
