Muziek doet iets met voetbalsupporters, heb ik vorige week tijdens een ceremonie maar weer eens mogen ervaren …
Ik heb altijd gevoetbald, tien jaar in het plaatselijke vaandelteam zelfs, ik ben jaren trainer geweest van de jeugd en de afgelopen zes jaar nog heb ik het meisjesteam waar ook mijn dochter in speelde getraind en gecoacht.
En toch … kijk ik nooit voetbal op tv.
Ik trek dat gewoon niet. Anderhalf uur lang naar een wedstrijd zitten kijken tussen twee teams waar ik niks mee heb. Want dat is het vooral: ik heb geen favoriete team. Ik ben geen fan van een club.
En dan mag je ineens een supporter van Willem II trouwen. Een fanatiek supporter, mag ik wel zeggen. Zo eentje waar de aderen op de nek komen te staan als hij in het stadion zijn cluppie aanmoedigt.
Dus als je je voorbereidt op de ceremonie, dan verdiep je je ook in die club. En dan stuit je dus op het volgende clublied:
Gezapiger kun je het niet hebben, toch?
Geen wonder dat ze afgelopen jaar gedegradeerd zijn, dacht ik, toen ik dit hoorde. Dat is niet echt een tekst waarmee je je team aanmoedigt om het vuur uit de schenen te lopen.
Dus wilde ik dat zo ook vertellen tijdens de ceremonie en zette ik zingend de eerste regel van het lied in:
‘Hup Willem II stoere kerels, trots van het voetballand.’
Wat denk je dat er gebeurt?
Er zijn zo’n vijftig gasten bij de ceremonie aanwezig. Die zetten hem zo ongeveer alle vijftig uit volle borst mee in. En … maken zingend ook even de rest van het lied af!
Ik kon alleen maar keihard lachen!
Ineens klonk dat suffe lied toch ook wel indrukwekkend. Maar … wist ik ook dat ik in de rest van de tekst nog wat kwinkslagen naar de club uit Tilburg had staan. Ik laat me niet kennen, dacht ik. Als ze zingen over stoere kerels, dan ook laten zien dat ik er zelf ook een ben!
Maar dus kon ik deze opmerking tijdens de borrel na afloop ook wel verwachten, toen een vriend van het bruidspaar tegen zijn zoontje zei:
‘Deze meneer mag je gerust een keer per ongeluk op zijn teen gaan staan …’
