‘Heel benieuwd naar wat je hier van gaat maken …’
Afgelopen donderdag zit ik aan tafel bij twee ondernemers, van twee verschillende bedrijven. Ik was gevraagd om hen te interviewen voor een artikel. En ik schreef al eerder dat ik me tegenwoordig niet meer zo uitgebreid voorbereid als in mijn begindagen als schrijver. Dat had ik ook deze keer niet gedaan.
‘Waar zullen we het over hebben’, is dan ook mijn eerste vraag?
Want de opdracht die ik mee had gekregen was niet gekaderd. ‘Interview hen.’ Veel langer was de briefing niet.
Dat vind ik eigenlijk ook het leukste: aan tafel gaan zitten, koffie er bij, vragen stellen uit interesse en dan maar zien waar het gesprek heen gaat. Geen verschil tussen ondernemers en een bruidspaar dus.
Wel leuk …
(Ik moet in mijn verhalen toch ook telkens de link met het trouwen zien te maken -)
… een van de twee ondernemers was vorig jaar bij een ‘optreden’ van mij, toen ik trouwambtenaar mocht zijn van een van zijn vrienden. Ook hij zelf was getrouwd, aantal jaartjes daarvoor al, maar de ceremonie was toen niet meer dan het vertellen van het geijkte verhaal; een opsomming. Wat ik deed, was anders, dat was leuk, zei hij, het was luchtig, ik had er de randjes van het formele wat afgehaald. Daarmee had ik een heel andere ambiance geschept dan tijdens zijn eigen ceremonie.
Nou ja, altijd leuk om te horen, toch?
terug naar het interview
De twee ondernemers kenden elkaar door en door, waren jarenlang collega’s geweest, maar leidden nu ieder hun eigen bedrijf, wel nog als buren van elkaar. Het ging van de hak op de tak, ze vertelden dingen die niet geschikt waren voor publicatie, pakten er pen en papier bij om wat punten met een tekening toe te lichten en … we lachten veel. Ook hier: het was geen interview, het was een gesprek.
En ik kan daar intussen prima mee dealen.
Het is een soort van mikado wat ik speel als interviewer: voor me ligt een wirwar aan info, anekdotes en zijsprongetjes, waar ik dan de knalrode draad uit tevoorschijn moet halen, waarbij de minder relevante ‘stokjes’ netjes op hun plek mogen blijven liggen.
Die gesprekken zijn per definitie leuker dan een saai vraag-antwoord-gesprek. Zulke gesprekken leiden per definitie ook tot mooiere, oprechtere verhalen. Omdat je als geïnterviewde jezelf kunt zijn. Je hoeft niet te zoeken naar antwoorden, maar vertelt, je praat.
Zo interview ik ondernemers, zo interview ik straks ook jullie, als jullie voor mij als jullie babs kiezen. Ik wil alles weten. Dus: laat los, geef mij de regie maar in handen en vertel maar!
Zodat het gesprek een rotzooi aan woorden wordt. Niet erg. Laat maar liggen. Ik ruim wel op.
Zo’n gesprekken.
Ik houd daar van.
En dan hoop ik dat jullie aan het einde, als we een paar uurtjes gezellig gekletst hebben, hetzelfde zeggen als die twee ondernemers:
‘Heel benieuwd naar wat je hier van gaat maken …’
