‘En iedereen probeert zich aan je te verkopen …’
Vorige week weer kennisgemaakt met een stel dat volgend jaar gaat trouwen. De trouwlocatie hadden ze al, na een lange zoektocht.
Die konden ze afvinken.
En door.
Als je gaat trouwen, kom je er pas achter hoeveel er moet worden geregeld. Maar gelukkig … had de trouwlocatie een bak met visitekaartjes en flyers liggen van mensen met wie ze goede ervaringen hadden.
Kaartje, dacht ik?
Oh ja … dat is wel een goeie!
Toch zit het stel nu hier, bij mij op kantoor. Want, zo hadden ze bij de trouwlocatie gezegd, als je nog een leuke babs zoekt, dan moet je Jeroen bellen. En ze gaven me mijn nummer.
‘Waarom zouden we voor jou als babs kiezen?’
Intussen had het stel met meerdere ‘leveranciers’ voor hun bruiloft al contact gehad. En dat is het moment dat de toekomstige bruidegom dit zegt: ‘En iedereen probeert zich aan je te verkopen …’
Die zin blijft bij me hangen.
Want verkopen … ja, dat is het hele trucje. Ook voor mij.
Maar hoe doe je dat?
‘Waarom zouden we voor jou moeten kiezen’, vraagt een stel me dan meestal tijdens zo’n kennismakingsgesprek.
Oké, denk ik dan in mezelf, nu komt het er op aan. Nu moet ik me gaan verkopen. En dan begin ik te ratelen. Over hoe zo’n ceremonie er ruwweg uitziet, over dat ik probeer te verrassen, dat het verre van stijf wordt, lekker persoonlijk, relaxed, gezellig, enzoblabla.
Elk woord dat ik zeg, meen ik.
Elk woord voel ik.
Al heb ik tegelijkertijd altijd ook wel het idee dat ik precies hetzelfde opdreun als dat iedere babs doet. Want elke babs wil het leuk, gezellig en persoonlijk doen. Anders moet je geen babs worden.
‘Iedereen probeert zich aan je te verkopen …’
Maar ik ben geen verkoper.
Serieus: ik krijg nog geen fles bier verkocht aan een alcoholist op een alcoholvrij feestje. Ik ben dan veel meer geïnteresseerd in het verhaal van die persoon. Ik wil met hem praten. Geen interview. Nee, gewoon, een gesprek. Uit oprechte interesse. Gewoon gezellig.
‘Maak er maar wat van, jongen’
Een paar jaar terug had ik een afspraak bij een IT-bedrijf dat mij had benaderd om de teksten voor hun nieuwe website te schrijven. Ik zat tegenover drie gasten. (Zo zouden ze zelf willen dat ik hen zou omschrijven: gasten. Net iets over de top hip waren ze.)
Ze vroegen me wat mijn sterkste tekst was die ik ooit had geschreven.
Ik aarzelde even.
Nu kwam het er op aan. Een dikke opdracht. Ik moest me gaan verkopen!
En ik wist natuurlijk wat ze wilden horen. Ze wilden dat hun nieuwe site alle bestaande sites zou overtreffen, ook in copy. Dus ik moest hen een ronkend verhaal vertellen. Maar ik voelde totaal geen klik met deze mannen.
En dus vertelde ik hen over Marie. De vrouw die iedereen in mijn dorp kende; en andersom. Een ‘malse’ vrouw. Riep en zwaaide naar iedereen, in haar flamboyante kleren. Nooit een blad voor haar mond en zo puur, zo ontzettend puur!
Ze was ziek. Iedereen kende haar, maar niemand wist hoe ziek ze echt was. Totdat ze mij belde, me vertelde dat ze ging sterven en me vroeg om de mensen in het dorp te bedanken met een berichtje in de krant die ik uitgeef.
‘Wat wil je dat ik schrijf’, vroeg ik.
‘Maak er maar wat van, jongen’, zei ze.
Dat heb ik gedaan. Via mijn column.
Vlak voor haar sterven, was heel het dorp ontdaan. Marie ging van ons weg. Ze heeft in haar laatste weken nog heel veel kaartjes mogen ontvangen, met woorden van troost, maar met woorden van dank ook, gewoon voor wie ze altijd was geweest.
‘Die column … is denk ik wel mijn mooiste tekst tot nu toe’, zei ik. ‘Want die heeft oprecht iets moois in gang gezet.’
Je snapt: het werd geen opdracht -)
‘Water, bier of wijn?’
Terug naar die opmerking: ‘En iedereen probeert zich aan je te verkopen …’
Logisch.
En ik heb lopen denken hoe ik dat dan moet doen. Ik schrijf. Dat is wat ik leuk vind. Dat is wat ik doe. Daarom ook de verhalen hier. Maar daar blijft het bij. Ik ben geen verkoper. Ik ga niet op een beurs staan, ik heb geen kaartje, heb geen perfecte pitch paraat als je me vraagt waarom jullie voor mij zouden moeten kiezen.
Maar wil je kennismaken?
Je bent welkom. Ik zet koffie of thee, we drinken water, bier of wijn. En als het klikt, hoop ik dat jullie evenveel vertrouwen hebben in mij als Marie dat had: ‘Maakt er maar wat van, jongen …!’
