Vorig jaar deden we met ons groepje 3xNiks zelf nog mee aan de pronkzittingen, zoals we de afgelopen twintig jaar bijna elk jaar wel meededen. Dit jaar niet. Hoe me dat is bevallen? Dat ga ik je vertellen.
Wat is een pronkzitting?
Kom je uit het zuiden, dan weet je dat. Maar kom je van boven de rivieren, dan heb je daar misschien nog wel nooit van gehoord.
De pronkzitting, in sommige plaatsen ook wel hofzitting of bonte avond genoemd, is een avond waarop je als dorp pronkt met cabaret, zang en dans uit eigen dorp, speciaal voor de nieuwe prins carnaval.
Of die populair zijn?
En of. Ik woon in Erp, een dorp met iets meer dan vijfduizend inwoners. Het is hier vijf avonden pronkzitting, verdeeld over twee weekenden en georganiseerd door Carnavalsvereniging De Uilen van Empeldonk. Daar komen in totaal zo’n tweeduizend bezoekers op af, de meeste gewoon uit het eigen dorp.
Geen trouwambtenaar zonder pronkzitting
Ik durf wel te zeggen dat ik misschien wel geen trouwambtenaar zou zijn geworden zonder dat ik ooit aan die pronkzittingen mee zou hebben gedaan. Hier heb ik geleerd hoe je een act in elkaar zet, hoe het is om op een podium te staan, geleerd om de interactie aan te gaan met je publiek, geleerd om te vertragen en te versnellen, ik heb geleerd wat werkt en wat niet, ik heb leren timen, hier heb ik zelfvertrouwen getankt.
In totaal hebben wij met ons cabaretgroepje 17 jaar mee gedaan, als ik me niet vergis, met af en toe een tussenjaar. Zeventien jaar ongelofelijk veel gelachen, de tranen in onze ogen, alleen al bij het schrijven van onze act, waar we vaak na de zomervakantie al mee van start gingen.
Maar … dit jaar dus niet.
En dus zat ik afgelopen zaterdag in de zaal, met vrienden en met een biertje in de hand.
Was dat wennen?
Nee. Ik heb serieus genoten. Ik heb ook geen moment het gevoel gehad dat ik daar ook dit jaar weer had moeten staan, op het podium. Vond het juist wel lekker om het evenement een keer op een andere manier te beleven, niet als artiest, maar als gast.
En dat brengt me naar het trouwen.
Want: sinds ik zelfstandig trouwambtenaar ben, ben ik zelf niet meer bij een ceremonie aanwezig geweest. Mijn vrienden waren al getrouwd toen ik babs werd. En degenen die nog niet getrouwd zijn, gaan ook niet meer trouwen.
En dus vroeg ik me af …
Hoe zou ik het ervaren om weer eens gast te zijn bij een ceremonie?
Zou ik kritisch zijn op de babs? Of juist kunnen genieten van de manier waarop hij of zij de ceremonie aanvliegt? Zou ik er dingen van opsteken misschien ook wel? Ideeën opdoen?
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer benieuwd ik word!
Dus als jullie gaan trouwen: ik ben heel graag jullie trouwambtenaar. Maar … jullie mogen me ook uitnodigen als daggast -)
