Van een bruiloft komt een bruiloft, zeggen ze wel eens.

Dat geldt ook voor een blog, merk ik.

Van een blog komt een blog.

Twee weken terug schreef ik over een radiopresentator die zijn luisteraars om tips vroeg voor een goed huwelijk. Die blog las ik zojuist terug (hé, er moet toch iemand die verhalen lezen -) en dacht ik: laat ik daar eens wat dieper op ingaan.

Al is het maar om jullie te laten merken dat ik een man met een enorme diepgang ben -)

Dus: geef ik als trouwambtenaar tijdens de ceremonie tips voor een goed huwelijk?

Nee, schei uit!

Dan zit je daar, tijdens de ceremonie, dicht tegen elkaar aan, gloeiend van liefde, en dan zou ik jullie als trouwambtenaar in alle ernst vertellen wat jullie moeten doen om dit gevoel de rest van jullie leven vast te houden.

Alsjeblieft zeg.

Ik ben geen God van de Liefde.

Ik heb geen academische bul in relaties.

Ik ben maar gewoon een trouwambtenaar.

Maar ik geef ze de kost, hoor: de babsen als zelfverklaarde ‘specialisten in de liefde’ die voor de ceremonie gaan Pinteresten op goede quotes. Zie je het mij straks al zeggen tijdens jullie ceremonie, terwijl ik jullie heel indachtig aankijk en mijn stem nóg zwoeler laat klinken dan hij al doet:

‘Liefde is niet iemand vinden om mee te leven, maar iemand vinden waar je niet zonder kunt leven.’

Om dan jullie nog als uitsmijter mee te geven, de ultieme tip:

‘Liefde is het enige wat zich vermenigvuldigt als je het deelt.’

Als dat mijn stijl was geweest, was ik wel tegeltjes gaan maken in plaats van stellen trouwen.

En sowieso, mensen veranderen. Ook omdat er dingen in het leven gebeuren die mensen doen veranderen. Dat wil je als trouwlustig stel nu echt niet lezen, weer eens niet zo commercieel gedacht van mij eigenlijk, maar het kan zijn dat jullie over tien, twintig, veertig jaar tegen elkaar zeggen: het gaat niet meer.

Hoe zit dat eigenlijk met jouw eigen huwelijk, Jeroen?

Dat is wel grappig. Stellen vragen me dat vaak als ik bij hen kom. Alsof de kunsten van een gescheiden trouwambtenaar in twijfel getrokken zouden moeten worden als je zelf niet gelukkig bent in de liefde.

Dat denk ik niet.

Of het moet zijn inderdaad dat die ambtenaar altijd met tegeltjeswijsheiden strooit. Dan zou ik als partner ook een keer bij hem of haar weg zijn gelopen -)

Ik heb Susanne in 2002 leren kennen, haar in 2003 ten huwelijk gevraagd, in 2004 zijn we getrouwd en twintig jaar verder ben ik nog steeds keigek op haar.

Is dat geluk?

Is dat wijsheid?

Schiet mij maar lek. Ik weet het niet.

Ik sta redelijk relaxed, nuchter en positief in het leven, ik zoek graag de lach op, ben altijd bezig, veel thuis, veel op pad, ben graag onder de mensen. En Susanne staat zo ongeveer hetzelfde in het leven.

We zijn bezig, maar maken ook tijd voor elkaar.

En natuurlijk hebben we onze dingetjes. Ook bij de loodgieter thuis lekt de kraan wel eens, om maar eens in de spreuken te blijven.

Maar je kunt mij niet blijer zien dan wanneer ik in de keuken aan het koken ben en Susanne ’s avonds van het werk achterom binnen komt gelopen … Oprecht gelukkig om haar weer te zien.

Maar wat dat is …?

Zeg het maar!

Dus nee, als je een trouwambtenaar zoekt die jullie tijdens de ceremonie nog de broodnodige praktische tips geeft, bang dat je het anders samen niet volmaakt tot  ‘de dood ons scheidt’, dan moet je een zoetsappiger type zoeken.

Ik ben geen adviseur.

Ik ben trouwambtenaar.

Of zoals een tegeltjeswijsheid luidt:

‘Liefde is slechts een woord, totdat je iemand ontmoet die het betekenis geeft.’

En volgens mij gaat die over ons vak -)