Elke ceremonie is bijzonder. Tijdens elke ceremonie gebeurt wel iets. Heel klein, bijvoorbeeld dat de gasten uit volle borst mee inzetten als ik een regel zing van het lied waar de bruidegom fan van is.
Of zaterdag. Dat de kinderen die de ringen moeten komen brengen foetsie blijken te zijn. Het duurde hen allemaal wat te lang. Ze besloten de feestlocatie maar eens te gaan verkennen.
‘Als teken van jullie liefde en trouw willen jullie elkaar de ring omdoen’, zeg ik.
‘Ringen’, zie ik de moeder van de twee kinderen verschikt denken.
Het kwam allemaal goed.
Of dat de ceremonie op het punt staat te beginnen en een van de twee bruiden ontdekt dat ze haar gelofte kwijt is. Ik sta al klaar, in mijn toga, met gevoelstemperatuur op Sahara-niveau, als de gelofte nog even opnieuw geprint moet worden.
Geen probleem. We wachten wel even.
En ook afgelopen vrijdag moet ik toch ook weer even lachen. Om iets heel kleins. Ik ben op een werkelijk prachtige locatie: Bovendonk in Hoeven, een voormalig klooster. Ik houd van de serene sfeer die daar hangt. Eigenlijk zou de ceremonie buiten zijn, op het binnenhof, maar omdat er regen werd voorspeld, werd die verplaatst naar de kapel. Zoooo mooi!!!
Dat de gasten gaan zitten, in afwachting van het bruidspaar dat komen gaat, dat je het geluid even test, ‘kan iedereen me duidelijk verstaan’, dat een oudere man in een van de middelste rijen zijn vinger opsteekt.
‘Kunt u wat harder praten?’
Ik stem de microfoon nog even af.
‘Zo beter?’
Ik krijg een duim.
En vertel dat de telefoons uit mogen en dat de mensen geen foto’s hoeven te maken. Er is immers een professionele fotograaf aanwezig.
En dat diezelfde man weer opstaat, naar voren loopt en met zijn telefoon even een paar ‘kiekjes’ schiet. Met de telefoon, met het hoesje naar onderen uitgeklapt, met bijna gestrekte armen op ooghoogte voor hem. Je ziet het voor je, denk ik.
‘En er is nog een professionele fotograaf aanwezig’, zeg ik.
De man gaat weer zitten.
‘Dat is opa’, zegt een vrouw op de voorste rij. ‘Die wil zijn vriendin waarschijnlijk een paar foto’s sturen’, lacht ze.
Ik houd daar zo van. Al die kleine, spontane dingen die een ceremonie nog wat extra kleur geven. Dat zegt allemaal ook iets over de sfeer, vind ik. Dat die lekker ongedwongen is. Precies zoals het, voor mijn gevoel, ook moet zijn.
Het maakt elke ceremonie opnieuw weer zo persoonlijk en zo bijzonder. En het maakt, tenminste zo ervaar ik dat, mijn werk als trouwambtenaar of ceremoniespreker zo leuk: al die verschillende locaties, met al die verschillende mensen!
