Even een vlugge blog.
Het is gisteravond, iets over elven, ik rijd over de A2 van Utrecht terug naar Brabant, met recht voor me uit, hangend boven die A2: een volle maan.
Ik kom terug van een afspraak met een bruidspaar. Ontzettend leuk stel. Kennen elkaar al negentien jaar, hebben al tienerende kinderen en altijd was er wel de wens om te trouwen, tenminste bij een van de twee, maar het kwam er nooit van.
Tot nu.
Mooie avond gehad. Gezellig gekletst. Veel gelachen. Dus nu, terug naar Erp, voel ik me fijn!
Ik heb altijd wel gezocht, in mijn werk.
Toen ik halfweg 20 was, ben ik freelance gaan schrijven voor een krant: met mijn notitieblokje op pad om mensen te interviewen, om hun verhaal te vangen. Dat vond ik geweldig. Ik heb in al die jaren zo veel mooie mensen gesproken, die allemaal op een eigen manier in het leven stonden. Zo veel geleerd van al die gesprekken.
Dat interviewen en schrijven vind ik nog steeds het leukste dat er is.
Als ik terugkijk naar de afgelopen weken.
Ik sprak een meisje van de Kunstacademie dat duurzame theaterkostuums wil gaan maken. In alle bescheidenheid en onzekerheid, zonder dat ze zelf in de gaten had hoe stoer ze is. Dat mogen delen, in een verhaal, zo mooi!
Vorige week maandagochtend zat ik bij een pater in de pastorietuin, sprak ik hem over zijn werk, zijn twijfels, zijn zoektocht. Heel vriendelijk. Heel openhartig. Heel menselijk.
Mensen die hun hart volgen en laten spreken.
Ik houd daar van.
En terwijl ik recht op de maan afkoers, realiseer ik me weer eens dat dat is wat mij fascineert: mensen, hun verhalen. Dat ik daar ook altijd wel naar op zoek ben geweest. Het ontmoeten, vangen en delen. Het leven, beleven en schrijven.
Op een gegeven punt in mijn ‘carrière’ ben ik zijstapjes gaan maken. Ben ik ook zakelijke teksten gaan schrijven. Ook dan vertrok ik met mijn blokje van huis, interviewde ik, leerde ik ontzettend veel, maar vrijwel nooit werd ik in die gesprekken tot in het diepste geraakt door wat mensen me vertelden. Of nee, dat werd ik vaak wel, maar in de uitvoering moest het dan vooral zakelijk blijven. Want zo moeten bedrijven en merken nu eenmaal zijn kennelijk, serieus, zakelijk, succesvol.
Dat ging me tegenstaan.
En dus ben ik daar grotendeels mee gestopt.
Ik heb niks met merken, wel met mensen.
Neem me niet kwalijk dat ik vandaag zo soft ben!
Het stel waar ik vanavond was, had op mijn site gelezen dat ik wel van een speciaalbiertje houd. Dus hadden ze dat voor me koud gezet, inclusief een 0.0 omdat ik met de auto kwam. Die werd het.
Ruim drie uur later ging ik naar huis.
‘Hier’, zeiden ze’, ‘Neem die andere maar mee. Kun je daar thuis nog eens van genieten.’
Zo’n mooi gesprek gehad. Over zichzelf, over elkaar, over het leven. Kladblokje dicht op een gegeven moment maar nog even doorgaan, nog dieper.
Zo mooi. Zo waardevol.
Het is over elf. Ik rijd terug naar Brabant, uurtje rijden, waar mijn drie prachtige meiden waarschijnlijk al slapen. En ik voel me oprecht dankbaar!
Neem me niet kwalijk dat ik zo soft ben vandaag.
Het zal de volle maan zijn -)
Maar ik heb altijd wel gezocht in mijn werk. Ergens wist ik heel goed wat mij het meeste aansprak, maar dacht ik dat ik zelf ook zakelijk moest zijn of zo, dat daar het werk voor mij lag, daar de uitdaging, ik zei geen nee, nooit nee, werd meegezogen in de copy en heb daar absoluut ook plezier gehad en heb daar veel geleerd, maar intussen weet ik precies wat ik kan en wil.
Het is fijn om trouwambtenaar te zijn …
En @bruidspaarvangisteren: proost! Hij is lekker!
