Om een huwelijk te bezegelen, sla ik altijd met een hamer. Ooit eens gekocht van een gepensioneerde houtbewerker. Die maakte zulke hamers nog volledig met de hand. Een stukje ambachtelijk vakwerk. Zoals het schrijven van de speech dat ook nog steeds is -)
Mooi moment altijd in de ceremonie.
‘Als ik met de hamer heb geslagen, wil ik dat ook jullie laten horen hoe blij en enthousiast jullie op dit moment zijn.’
Dan is daar de eerste ja, de tweede ja, de hamer, de kus en tegelijkertijd een gejuich en geklap.
Gisteren ook.
Twee prachtige vrouwen die elkaar het jawoord geven bij De Brabantse Hoeve. Bij een graad of 35 trouwens. Serieus: een otter zou jaloers zijn geweest op hoe ik daar stond te zweten.
Ik had het aantrekken van mijn toga al zo lang mogelijk uitgesteld, tot vlak voor de ceremonie. Komt een van de ceremoniemeesters naar mij toe gelopen. Een van de bruiden was haar gelofte kwijt. Die moest even opnieuw worden geprint. Toen de ceremonie tien minuten later begon, moest ik alweer worden bijgevuld.
Maar dat terzijde …
Vlak voor de ceremonie krijg ik een ‘hoorpen’ van een van de gasten. Hij heeft een hoorapparaat. Of ik die ‘pen’ op mijn spreekstoel wil leggen. Die vangt het geluid op en zet dat rechtstreeks door naar zijn hoorapparaat. Zo krijgt hij alles helder mee.
Tuurlijk. Doe ik.
Ik leg het apparaatje op het houten vat, dat vandaag mijn spreekstoel is.
‘Kom ik duidelijk binnen?’
Er volgt een duimpje omhoog. Mooi.
De ceremonie verloopt super. Mooie mensen. Veel gelachen. Maar ook een traantje. En uiteraard … de klap met de hamer.
Na afloop spreek ik de man met het hoorapparaat nog even. Ja, hij had alles prima verstaan. Genoten. Leuk. Vol complimenten. Eén dingetje, zegt hij, met een knipoog: als er weer eens iemand zijn ‘hoorpen’ bij me neerlegt, of ik dan wat minder hard met de hamer wil slaan …
