Het schrijven van verhalen is wat ik leuk vind. Dat is mijn vak. Dat is wat ik hier ook zo veel mogelijk probeer te doen. Het lastigste ervan, zeker hier, op je eigen website … is dat je er foto’s bij moet zoeken.
Verschrikkelijk.
Gisteren ook weer. Schrijf ik een verhaal over de ceremonie van vorige week, waar humor de boventoon moest voeren.
Maar ja, wat voor foto plaats je daar bij?
Ik krijg van veel stellen wel foto’s toegestuurd. Die wil ik niet gebruiken voor op mijn site, zeker niet als ze daar zelf ook op staan. Dat zijn privé-foto’s, vind ik. En mijn eigen kop heb ik intussen ook wel gezien.
Toch is het gisteren weer zo’n foto van mezelf geworden, van een paar jaar terug, die ik al eens eerder heb gebruikt. Maar toe maar, dacht ik. Het moest allemaal vlug gebeuren. Hup. Publiceren. En door.
Hoe anders … denken veel andere trouwambtenaren daar over.
Een paar weken terug mocht ik de ceremonie leiden, maar nam de ambtenaar van de gemeente het officiële gedeelte voor haar rekening, dus het gedeelte waarin een stel elkaar het jawoord geeft en waarin de akte wordt getekend.
Gebeurt vaker zo. Verloopt altijd prima, heel natuurlijk. Ook nu.
Maar …
De ceremonie duurt een klein uur, schat ik. Met een ‘bijrol’ – dat klinkt onvriendelijker dan dat ik het bedoel – voor de officiële ambtenaar. Maar wat doet ze?
Nadat ook de getuigen de aktes hebben getekend, geeft ze het woord terug aan mij. ‘Maar’, zegt ze, ‘mag ik eerst een selfie met jullie maken?’
Het bruidspaar stemt in, lichtelijk overrompeld ook wel, zie ik.
‘Leuk gedaan’, zegt ze, als ze aan me voorbij loopt. ‘Wie weet, tot ziens.’ En ze vertrekt, terwijl de ceremonie misschien nog vijf minuutjes zal duren.
Ik vind daar dan toch wel iets van.
Want het gaat tijdens de ceremonie niet om jou als trouwambtenaar, het gaat om het bruidspaar, het gaat om de daggasten, het gaat om de dag zelf, om de liefde en dan, als laatste, gaat het om jou. Jij leidt de ceremonie als babs, jij zet de toon, maar maakt jezelf tegelijkertijd volledig ondergeschikt aan die ceremonie.
Dat is in ieder geval zoals ik er in sta.
Deze babs kennelijk niet.
Die wilde een selfie maken met het bruidspaar. Tijdens de ceremonie. Voor zichzelf. Of – waarschijnlijk – om op haar socials te delen, want:
‘Vandaag weer zo’n heerlijk stel mogen trouwen! Alleen maar liefde. Wow! Wow!! Wow!!!’
Inderdaad: liefde voor jezelf …
Ik zie op Instagram dat veel babsen dat doen. Prima hè. Lekker doen. Ik oordeel niet. En misschien heeft het bruidspaar daar soms zelf wel om gevraagd hè: ‘Babs, mogen we met jou op de foto?’
Mij hebben ze dat in ieder geval nog nooit gevraagd. ‘Jeroen, mogen we een selfie met jou maken?’
Maar dat kan ook aan mij liggen, natuurlijk -)
Hoeft wat mij betreft ook niet. Ik ga die foto’s sowieso niet delen. Want ik heb liever dat je mij vraagt om mijn verhalen, om wie ik ben, dan om hoe ik fantastisch spontaan ik er op die selfies met bruidsparen uitzie.
Maar ja … er moet natuurlijk wel een foto bij dit verhaal komen staan. Dan toch maar een selfie, ook al zal die niet de doorslag geven bij jullie keuze voor een trouwambtenaar …
[…] PS Die foto bij dit verhaal is deze keer GEEN selfie!!! […]