Ik vond dit grappig!
Dat je uit Brabant komt. En Brabant … dat is ‘Boeruh, boeruh!’ Dat is platteland. Dat is ons pap en ons mam. Dat is aanrijden in plaats van vertrekken. Dat zijn worstenbroodjes. Dat is gezellig en gemoedelijk, allebei met een zachte g.
En dan mag je afgelopen vrijdag als Brabantse trouwambtenaar ‘optreden’ in de provincie Utrecht.
Want: het stel komt uit Soesterberg, kent elkaar al van jongs af aan, al meer dan twintig jaar intussen, twee tienerkinderen, en van haar kant was er altijd de wens om nog eens te trouwen. En dus ging hij op zijn knieën. Hij had wel een voorwaarde: de babs moet dan uit Brabant komen!
De bruidegom heeft namelijk een zwak voor alles uit Brabant. Fan van PSV, werkt in Brabant en zou, diep van binnen, het liefst ook naar hier verhuizen. En ik snap dat -)
De trouwlocatie is wel gewoon in Utrecht, in Langbroek om precies te zijn, op landgoed Sandenburg. En ook dat begrijp ik: ik zie veel trouwlocaties, maar wow, wat een prachtige locatie.
Stel je dit voor: een hagelwit kasteel, in romantische, neogotische stijl (las ik op de website, hoor -) Met oprijlaan. De poorten die opengaan. De gasten in een erehaag opgesteld. En dat je daar dan als bruidspaar in een open koets met twee witte paarden in het span komt aanrijden.
Echt: Sneeuwwitje zou nog jaloers worden op deze setting.
Maar zeg zelf: hoe mooi! Dat je als meisje van nog geen tien jaar oud een blaadje koopt bij de sigarenboer om de hoek, om maar één reden: daar stonden plaatjes in van prachtige bruidjes. Dat je als kind al fan bent van Disney en dat bijna dertig jaar later nog steeds bent; en dan vooral van de sprookjesachtige sfeer van prinsessen hieromheen. En dat je dan op zo’n locatie mag trouwen!
Superleuk stel ook nog eens. Heel ontspannen. En zo mocht de ceremonie zelf ook zijn: ontspannen, met een stukje Brabantse gezelligheid erin.
‘Hoe kom je aan die vent’, hadden de gasten de bruid na afloop van de ceremonie gevraagd. Zo vertrouwde ze me daarna nog toe.
‘Nou gewoon’, had ze gezegd, ‘via Google …’
Bij deze dus: dank Google!
En dan rijd je na afloop naar huis, vanuit het ‘mondaine’ Utrecht naar het land waar het leven goed is, een anderhalf uur rijden, ben je pas een paar minuten onderweg en moet je stoppen, niet in Brabant dus, maar in Utrecht, voor … overstekende koeien!!!
