Sorry, dit is geen doorsnee verhaal over een bruiloft, een ceremonie of over mij als babs. Het is geen verhaal zoals een blogger dat volgens de wetten van goeie marketing zou moeten schrijven. Op basis van statistieken. Om te worden gevonden. Met top17-lijstjes, bijvoorbeeld, van redenen waarom je voor een zelfstandig trouwambtenaar zou moeten kiezen. Want lijstjes scoren, hijgen de specialisten! Dus dat moet je doen!
Maar f.ck it!
Ik ben geen marketingmens. Ik ben Jeroen. Ik ben babs.
Dit verhaal past hier, vind ik. Juist hier.
Dit is een verhaal over bier. Over muziek. Over het leven.
Dus kom, ga met me mee naar gisteravond.
Ik sta tien minuten op de tennisbaan als mijn tegenstander aangeeft dat het niet meer gaat. Zijn kuit speelt hem op. De bal terugslaan lukt hem nog wel, rennen gaat wat lastiger. En even ter info: op ons niveau is rennen belangrijk -)
Het is 20.15 uur.
We kijken vanaf baan 5 de kantine in. De lampen branden. Ja, de bar is open. ‘Iets te drinken doen dan maar?’
Eerst: koffie.
Daarna: ‘Zullen we iets lekkers doen?’
Dat wordt een Karakter, een biertje van Hertog Jan. Mooi bier. Koperkleur. Zacht. Moutig. Probeer die vooral zelf eens. Want ook daar gaat het hier helemaal niet om.
We komen over muziek te praten.
Hij speelt gitaar.
Ik de tuba.
Hij veeeeel beter gitaar overigens dan ik tuba.
‘Ken je dat nummer van Björn van der Doelen … Epiloog … Wacht, ik stuur het je gelijk toe. Luister morgen maar eens.’
Hij vertelt wel al kort waar het over gaat. Dat je in een wagentje stapt van een achtbaan, omhoog wordt getrokken – tik tik tik – dat zijn je onbezorgde jaren als kind, dat je bovenaan komt, je pubertijd, je ziet alles, weet alles, denk je, maar dan stort je naar beneden, je eerste liefdesverdriet …
En zo gaat het nummer, dat is geïnspireerd op een act van stand-up comedian Bill Hicks, nog even door.
Het leven als een ritje in de achtbaan, dat maar heel kort duurt. Met als uitsmijter, als clou, en ik citeer Bjorn van der Doelen:
‘Voor iedereen die denkt dat zijn leven er echt toe doet, dat zijn mening er toe doet, dat hij een heel interessante baan heeft … denk aan Bill Hicks: it’s just a ride. Want het enige dat telt aan het einde van die rit is: wie heeft er naast je gezeten tijdens die rit? Wie heeft je hand vastgehouden? Naar wie lachte je aan het einde van die rit met de woorden: ‘Dat was mooi hè, lief!’ ‘Ja, dat was het, schat!’’
Dit!
Geweldig toch!
It’s just a ride.
Neem niet alles even serieus. Doe het zoals het bij jou past, ook als je gaat trouwen. Probeer ik hier ook te doen, als babs, met dit blog. Weg met alle regels.
Laat je niet gek maken, niet opnaaien, laat je niet vertellen hoe jij het moet doen, doe het op jullie manier.
Drink Karakter, soms.
Maar leef vooral met karakter, altijd.
En …
Zorg dat je straks aan het einde van jouw rit kunt zeggen: ‘Dat was mooi hè, lief!’
Dan heb je wat mij betreft echt karakter!
