Een trouwambtenaar van 3xniks …

We stonden er weer!

En dat voelde toch wel weer fijn …

Lang, heel lang geleden, ben ik met twee voetbalmaatjes een sketch gaan doen op de ‘bonte avond’. Dat was leuk. Nee, keileuk.

Paar jaar meegedaan en toen de stap gewaagd naar het grote podium: de Pronkzittingen: vijf avonden zang, dans en cabaret, verspreid over twee weekenden, met in totaal zo’n tweeduizend bezoekers.

Dat was leuk. Nee, keileuk. Maar dan ook echt keileuk.

Stel je voor: dat je op het podium staat, de lach in de zaal hoort vallen en dat je moet wachten met doorgaan totdat de lach weer gedoofd is.

Mooiste wat er is!

Uiteindelijk zouden we zestien jaar meedoen aan de pronkzittingen. Met dezelfde maatjes van de voetbalclub, die intussen beste maten waren geworden. Als cabaretgezelschap 3xNiks. Met zelf geschreven acts. Zelf bedachte grappen.

‘Jullie timing … is zo ontzettend goed’, zei de presentator altijd.

Het was weer genieten!

Vijf jaar geleden was de laatste keer. Het was mooi geweest, vonden we. Vond vooral ik misschien wel. Ik had mijn wekelijkse columns, ik had mijn trouwerijen, ik kon mijn creativiteit toch wel kwijt.

Maar dit jaar kriebelde het toch weer en stonden we er weer.

Vijf avonden. Twee weekenden. Tweeduizend bezoekers.

Wat hebben we een lol gehad. In aanloop al naar die zittingen toe. Dat je avonden bij elkaar zit, broedend op ideeën, werkend aan grappen, biertje erbij soms, maar superkritisch, op de tekst en naar elkaar toe, want: als we dan meededen, dan wilden we knallen.

Als de act dan eenmaal staat, begint het oefenen.

Geweldige avonden zijn dat. Vaak komen er dan nog nieuwe grappen bij. Spontaan. Dat zijn de beste. Serieus: ook dit jaar heb ik weer tranen gelachen.

Ja, ook de zeventiende keer was het weer genieten. Van de aanloop, de sfeer, het optreden, de mensen in de zaal, de interactie met hen en de reacties …

Waarom ik dit hier vertel?

Omdat hier, bij 3xNiks, een deel van de basis ligt van mijn werk als zelfstandig trouwambtenaar. Voor de duidelijkheid: ik ben op het podium een ander persoon dan wanneer ik achter de desk sta, als babs.

De humor is anders bijvoorbeeld.

Op het podium hebben wij als 3xNiks altijd maar één doel gehad: het publiek laten lachen, zo veel en zo hard mogelijk. Bij een ceremonie ligt dat toch net wat anders. Daar gaat het om het verhaal. En ja, ook dan mag er worden gelachen, nee moet er worden gelachen, maar dat is andere humor. Subtieler. Uit onverwachtere hoek. Toegespitst op het bruidspaar.

De humor is anders, omdat het publiek ook anders is.

Maar het mooie aan al die pronkzittingen is dat ik heb mogen ervaren wat het is om op te treden. Het spreken, het contact maken met het publiek, het aanvoelen van een zaal, het op precies het juiste moment laten vallen van een woord, de timing, het improviseren …

Dat heb je of dat heb je niet, maar dat wordt zeker weten beter door je ervaring op het podium.

Komt er nog een 18^e keer?

Wie weet …

Maar met trouwen ga ik sowieso door. Kijken of ik daar de 17 jaar ook haal!

Want optreden als 3xNiks of als trouwambtenaar. Het is compleet anders, maar raakt elkaar wel degelijk. Dat je kritisch bent in je teksten, dat je ernaar streeft om te knallen, het voorbereiden, het toeleven naar hét moment, in het besef dat je er niet staat voor jezelf als wel voor het publiek.

Als dan alles samenvalt, als alles klopt, dan is dat ook voor jezelf: puur genieten!