De ceremonie, de moeder van de bruid en de plooi in de toga

Vlak voordat de ceremonie begon, sprak de moeder van de bruid me aan: of ik mijn toga wel had gestreken?

De locatie was zó mooi. Bij de ouders van de bruid thuis, aan de rand van het dorp, onder de bomen, met een planken vloer van misschien wel 50 meter lang vanaf de straat naar de trouwlocatie.

Niks was aan het toeval overgelaten.

Een ceremonie van twee ondernemers. Alles moest perfect zijn. Van wat er aan geluid in de spiegeltent hing, zou de organisatie van een gemiddeld festival het water in de mond gaan staan. ’s Avonds, als uitsmijter, zou er ook nog een bekende dj komen draaien.

Ik keek naar mijn toga.

Die bewaar ik thuis altijd in een zak, dubbelgevouwen. Als ik een ceremonie heb, haal ik de toga thuis eerst uit de zak, om te checken of hij gestreken moet worden. Dat is bijna altijd zo. Vlug een keer de bout er overheen, terug in de zak en door.

Dat had ik deze keer ook gedaan. Maar blijkbaar niet kritisch genoeg.

Ach, dacht ik, ik sta achter de desk, met mijn rug van de gasten afgekeerd ook nog eens, niemand die daar iets van ziet.

En sowieso: het viel ook wel mee, hoor. Het is niet dat ik daar met een verkreukte toga stond. Een kreukeltje. Meer was het niet.

Het werd een prachtige ceremonie.

Alles klopte. Het weer was top, de setting om door een ringetje te halen, de mensen vrolijk, het was ontspannen, liefdevol, en er werd volop gelachen.

Na afloop nog even met het muziekgezelschap staan kletsen dat live optrad: 3 zangeressen en een pianist. Zij hadden van mij genoten, vertelden ze, ik van hen. Zo doe je dat, als ‘artiesten’ onder elkaar: je complimenteert elkaar wederzijds.

Ik vertelde hen over de opmerking over de plooi in mijn toga.

‘Jammer’, zei ik’, dat jullie geen strijkorkestje zijn … Hadden we dat van tevoren nog even kunnen fixen.’

Tataaaaa

Een paar weken terug had ik een bijeenkomst met een kleine vierhonderd bezoekers, toen er een vrouw heel enthousiast op me af kwam gestapt. De moeder van de bruid.

Woorden te kort over hoe leuk zij de ceremonie had gevonden. Ze had genoten, was ontroerd en had gelachen, vooral dat: veel gelachen.

Geen woord meer over de vouw in de toga.

Mooi, dacht ik bij mezelf, bij mij was het de toga, maar jij hebt je gezicht tijdens de ceremonie dus niet in de plooi kunnen houden -)