Nou ja, zwart gat … Dat is nogal overtrokken. Dat klinkt alsof ik me dagen heb opgesloten in mijn slaapkamer, lampen uit, dekens over me heen, te piekeren en somberen.
En voor de duidelijkheid: dat heb ik niet gedaan na die laatste ceremonie in oktober.
Maar … een kleine dip was er wel degelijk.
Een gevoel van teleurstelling eerder. Ik herkende het. Heb dat jaren gehad toen we nog optraden met het cabaretgroepje. Dan hadden we twee weekenden, vijf avonden, grote lol gehad. Het publiek had gelachen. Wij ook. En dan was daar de maandag. Zat je weer achter je computertje je gebruikelijke ding te doen.
Was weer even wennen.
Dat had ik nu ook.
Want: het was een fantastisch jaar als het op trouwen aankomt. Ik heb ontzettend fijne mensen mogen leren kennen en ben op heel fijne plekjes geweest, verspreid over Nederland.
Superveel gelachen. Met bruidsparen. Tijdens de gespreken. Maar ook: tijdens ceremonies.
Voorbeeld: hoe leuk is het dat de bruidegom, stoere vent, zijn gelofte aan het doen is, direct vol schiet, wat hij zelf niet had verwacht, dat een van de kinderen die bij de ceremonie nog met de handen over het oor zit omdat ze het geluid van de overkomende vliegtuigen wilde buitensluiten, dat de bruidegom zich naar het einde van zijn woordje ‘worstelt’ en dat het kind ineens roept: ‘Is het eindelijk klaar?’
En voor de duidelijkheid: ze doelde op de overkomende vliegtuigen -)
Maar dan is het ineens half oktober, rijd je van je laatste ceremonie dit jaar, op Landgoed Brakkesteyn in Nijmegen, in de avond, terug naar huis, en bedenk je dat het nu weer een paar maanden wordt voor je weer op mag treden.
Ergens is dat fijn om te merken. Want dat wil zeggen dat je leuk vindt wat je doet.
Maar … het knaagt ook. Je wilt dat blijven doen. Waarom trouwen stellen niet gewoon ook in de winter -)
Maar goed … daardoor heb ik de site hier wel wat laten verslonzen. Ik zou iedere week bloggen over mijn avonturen als babs, zo had ik me in januari voorgenomen. Dat heb ik tot en met 18 oktober gedaan, toen ik over een pennendoosje schreef, sindsdien niet meer.
Trouwambtenaar in Helmond
Gisteren was daar ineens weer die kennismaking met een bruidspaar dat in april gaat trouwen. In Helmond. Ze twijfelden nog even: gaan we voor een ambtenaar van de gemeente of voor een zelfstandig trouwambtenaar?
Ze hadden gegoogeld op ‘leuke trouwambtenaar uit Brabant‘, waren bij mij uitgekomen, enthousiast geworden en dus zat ik nu bij hen thuis.
Uurtje zitten kletsen.
‘Denk er maar eens over na’, zei ik, toen ik opstond.
‘Daar hoeven we niet meer over na te denken’, zei de toekomstige bruidegom. ‘Zorg maar dat je er bij bent als babs!’
En hop, daar was dat gevoel weer! Het gevoel dat je zin hebt in wat komen gaat. Dat je weer uitkijkt naar gezellige avonden met bruidsparen, het schrijven, het bedenken, het presenteren … Het alles wat er bij het babsen komt kijken.
Ja, zin in.
En tot die tijd … pak ik het in ieder geval het bloggen weer op. Want de agenda voor 2025 zat ongeveer vol, had ik bedacht. Maar ik heb nog eens goed gekeken: ik zag nog wel wat gaatjes zitten -) Dus kom maar door!
