Hoe sta ik ook alweer op Facebook, dacht ik direct, in lichte paniek!?
Gisteren had ik weer een kennismakingsgesprek met een aanstaand bruidspaar. Trouwen al op korte termijn. Hadden eigenlijk al een babs, een vriend, maar die trok zich alsnog terug. Nou ja, dat ga ik hier nu niet vertellen.
Heb ik ergens anders al gedaan.
Want begin dit jaar heb ik het hier een paar weken volgehouden om bijna elke dag een verhaal te schrijven. Dat vond ik leuk. Dat werkte zelfs verslavend. En ik wil ook graag geloven dat het ten goede komt van mijn vindbaarheid als trouwambtenaar op het internet. Dat was geen doel voor me, wel mooi meegenomen.
Maar naast trouwambtenaar ben ik ook een dorpsjournalist en een wannabe schrijvert. Dus, dacht ik, hoe leuk zou het zijn om op mijn andere site, die al jaren in een slaapstond stond, over al mijn ‘avonturen’ in al mijn rollen te schrijven.
Dus verlegde ik mijn focus naar daar. Ook weer voor de fun.
Verder niet belangrijk. Ik heb namelijk niet de illusie dat ook maar iemand mij en mijn verhalen hier volgt.
Maar dat kennismakingsgesprek dus …
Ik doe niet zo veel met social media. Word daar onrustig van, van al die duimpjes. Tegelijkertijd houd ik het wel aan, uit onderzoeksdoeleinden, zullen we maar zeggen. Omdat ik als dorpsjournalist niet alleen in de straat, maar ook online wat rond moet kunnen snuffelen!
Gesprek gaat goed. Leuk stel. Het klikt.
Maar ik ben niet de enige die snuffelt, hadden zij ook gedaan. Ze hadden me gezien op Facebook, zegt hij.
Ai, dacht ik. Welke foto heb ik daar in vredesnaam ook al weer staan?
Geen ‘professionele’ foto. Dat wist ik zeker. Waarschijnlijk een oude foto ook al. En met alle zekerheid een weinig serieuze foto.
Later terug gekeken …
Sommige stellen laten zich kennelijk niet leiden door de looks van de trouwambtenaar. Gelukkig maar …
