‘Heb jij een standaard format voor je speeches?’
Het is woensdagavond. De repetitie met het orkest zit erop. Tijd voor de derde helft. Waar ik aan de bar aan de praat raak met een andere bezoeker in het café. Hij heeft de afgelopen jaren een paar ceremonies van mij bijgewoond en is enthousiast.
Maar … is zelf ook ondernemer.
Of misschien moet ik zeggen: hij is zelf wél ondernemer.
Hij wilde weten wat ik voor een ceremonie vraag.
‘Zo weinig? Echt, mijn vriendin is fan van jou. Die lacht keihard als ik haar vertel wat jouw tarief is. Kan je niet het dubbele vragen?’
Ik glimlach, zodat ik geen antwoord hoef te geven. Want wat is een billijk tarief? Voor elk bruidspaar ligt dat antwoord anders. En heel simpel: ik weiger pertinent om me te richten op de stellen met een grote portemonnee. Want dat zou kunnen hè: dat ik me wat exclusiever in de markt zou gaan zetten. Dat ik het dubbele zou gaan vragen, zoals hij me voorstelt. Dat zou mijn boekhouder misschien toejuichen, ik niet.
Sowieso past dat niet bij wie ik ben: ik ben trouwambtenaar Jeroen, maar ik ben vooral ook gewoon Jeroen, een simpele jongen, die elke dag schrijft, op de bas speelt, de hond uitlaat, een wasje draait, die met zijn gezin iets van het leven probeert te maken en ‘toevallig’ ook mensen trouwt.
En daarnaast: ik heb de afgelopen jaren zo veel mooie mensen mogen trouwen, die ik niet had leren kennen als ik veel hoger zou zijn gaan zitten met mijn tarief. Ik heb zo veel stellen mogen trouwen die hebben moeten sparen voor hun bruiloft, maar die heel bewust voor mij kozen als hun babs, vanwege mijn stijl.
Hij kijkt mij aan, wacht op een antwoord.
‘Ja, ongetwijfeld kan ik meer vragen’, zeg ik.
Hij ziet dat ik niet van mijn stuk te brengen ben.
‘Maar heb je dan een standaard format voor je speeches?’
Want, zo denkt hij waarschijnlijk, dan kun je in ieder geval besparen op je uren en word je er per saldo beter van.
‘Nee’, zeg ik nu heel resoluut.
Heb ik niet. Wil ik niet. Past totaal niet bij hoe ik in de wedstrijd sta. Want je trouwt één keer, zo is het vaste voornemen altijd. Elk stel is anders. Elk bruidspaar verdient een op maat gesneden speech, waarin elk woord bewust is gekozen. Een format? Nee. Dat werkt niet. Elke ceremonie moet zijn eigen kleur hebben, met eigen details die kraak en smaak geven. Want dat wil je toch, als je zelf trouwt: een babs die gaat voor origineel!?
Moest hij me gelijk in geven. Hij was laatst daggast bij een stel waar ik het huwelijk mocht doen. Prachtige dag. Maar de ceremonie was toch echt wel het hoogtepunt, vond hij.
‘Dat is toch mooi’, zeg ik nu, om hem van mijn eigen gelijk te overtuigen. ‘Dat ik dat heb mogen doen. Dat is toch geweldig! Dat had ik met een formatje nooit bereikt!’
Nu is hij het die glimlacht.
‘Misschien denk ik inderdaad wel te veel als ondernemer’, zegt hij.
Ja, denk ik, dat doe je.
Van de andere kant …
Misschien denk ik juist te weinig als ondernemer. Dus mocht je nog een babs zoeken, stuur mij vandaag nog een mail. Voor ik me morgen bedenk over mijn tarief -)
