Ik geloof niet dat ik ooit zo hard naar de bar ben gerend …
Dit weekend had ik twee ceremonies.
De eerste op vrijdag. Bij de ouders van de bruid. Tegen de rand van het dorp aan, maar toch waande je je ergens in niemandsland. Wat een ruimte. Wat een rust. Een locatie om je lippen bij af te likken. Dat deed ik maar niet, want daar lagen alleen maar zilte druppels vocht!
De ceremonie was om 14.00 uur.
De temperatuur was ongeveer net zo jong als het bruidspaar, rond de dertig. Maar gelukkig … vond de ceremonie plaats onder de schaduw van een prachtige, oude beuk/eik/wilg! Het was warm, het zweet kabbelde als een rustig bergriviertje over mijn rug naar beneden, maar het was nog wel te doen.
Dan zaterdag.
Prachtige locatie opnieuw. Nu bij het stel thuis. Om 19.00 uur ’s avonds, toen het nog steeds de dertig graden voorbij was. Met zo’n honderd gasten. Iedereen zat gelukkig in de schaduw. Iedereen … behalve het bruidspaar en de trouwambtenaar.
Ik wilde nog grappen dat ik gelukkig niets onder mijn toga aan had, maar als je zoveel gasten bij je ceremonie hebt, dan heb je daar altijd beelddenkers tussen zitten.
Dat je mensen ineens weg ziet lopen van de ceremonie, twee handen voor de mond geslagen, de wangen opgebold, dat iedereen dan mompelt ‘tutu, nu al te veel gedronken!’, maar alleen maar omdat jij aan het visualiseren bent geslagen.
Maar goed …
Ik stond dus in die f.kking brandende zon, zoals mijn dochter dat heel beschaafd zou zeggen. Echt, alsof de zon mij met zijn kijker had gespot en uitverkoren. Haha … die babs in zijn toga, die zullen we eens even hebben. Even nog wat gerichter stralen. Nog wat meer verstikkende hitte zijn kant op sturen.
Ik moest harder gaan praten, omdat het zweet voor mijn gevoel op de grond kletterde. Het gutste over de boord van mijn hemd. Klotste onder mijn oksels vandaan. Mijn bilnaad – en persoonlijker ga ik echt niet worden – voelde aan als de Piraña in de Efteling.
Ik had een glas water bij mijn katheder staan.
Maar had daar een drinkreservoir van 50 liter gestaan, dan was het ook leeg geweest.
Echt, mijn mond voelde na de ceremonie aan alsof ik gisteren mijn vrijgezellenfeest had gehad. Droger dan Herman Finkers in de Sahara.
Normaal gesproken blijf ik na de ceremonie altijd wel even hangen. Nu was dat echt niet verantwoord. Het ging hartstikke mooi. Het was super. Dus ik hoefde niet af te druipen, maar zo voelde het wel. Maar dan letterlijk!
Het kan zijn dat de gasten, terwijl ze het bruidspaar voor de feesttent aan het feliciteren waren, een plotse windvlaag voorbij voelden komen. Nou … dat was ik. Op weg naar de bar.
Ik heb nog nooit van mijn leven zo’n lekker biertje gedronken!
